Françoise Hardy

 

Auto aparkatuak, gaua

fatxadetatik eskegia, beatlesek

kantatzen dute lizentziatuak bailiran zientzia

                                                                zehatzetan,

ertzak, hasperen geometrikoak,

autodidaktak lauhazka

                              telefono-zerrendan

izotzezko barretan

Gaggiaren burrunba

titiak eta iztarte kilometrikoak

                                           nonbait

desinfekzioaren gerrak eztanda egin du,

diote, baina kantatzen du

                                    Françoisek

burges txiki txiki baten kantua

etxera itzultze baten

poz heroiko eskasa la lampe

qui s’éteigne, le dernier bonheur

                                              oinezkoaren

erritmoari dagokion zerbait da,

azken-aurreko minutuak, arranguraren bat,

paradisu galduak, eme horailak

edo paisaia bat, itsasoa, enura gabe Port

Lligateko itsaso berdemalba

 

                                     kantuan bertan

bazegoen ilunantz

ezinezkoa, gautxoriaren txoko

                                           ezinezkoa

faro amatatuen eta xisteren edo feltrozko

kapelen biltzailea

                        twist famatu haren

egilea

gauak bakardadea korapilatzen du.