Erbesteratua

Bihotzean bilaturik zein pena duen zinez

      Aurkitu dut honako hau dela arazoa:

Hitzez eta jendeaz nekaturik nagoela,

      Higuinduta hiriaz, faltan dut itsasoa;

Faltan dut gozotasun gazi eta itsaskorra,

      Haize zakarrarena eta bisutsarena;

Faltan dut egun osoz apurtzen aritzen diren

      Olatu handien hots ozena eta hots leuna.

Antzina beti ate aurreko lorategian,

      Neguko itsasoaren muga jartzen zuela

Harean erroturik eta ezpalez nahasita,

      Zabaltzen zen basa ilar usaindun ubela;

Goizez beti ibili ohi nintzen uhinen gainean,

      Eta zapatetatik harea astintzen gauez,

Orain gatibu nago eraikin garaien pean

      Zarataz gogaiturik, nahasita argiez.

Aditu ahal banitu zutoin berdeak karranka

      Haizeak jotako kai zurezkoaren azpian,

Berriz ere ikusi bilin-bolonka upelak,

      Eta hesola beltzak malekoiko hesian,

Ikusi ahal banitu muskuilu algatsuek

      Estalitako krosko erdi ustel hondatuak,

Aditu berriz ere han gainean oihuka

      Jira-biran dabiltzan antxeta gosetuak,

Berriz sentitu nola etxola den atezatzen

      Marea datorrela gora, edo behera doala,

Haziz doazen uren beldur izan berriz ere,

      Ikaraz entzutean lainoaren ezkila.

Zoriontsu nintzateke! —zoriontsu nintzenez,

      Mainen itsasaldean goizetik gaua artio—;

Premia daukat hartu eta eskuz ibiltzeko

      Maskorrak eta aingurak eta ontziak berriro!

Zoriontsu nintzateke... Ez naizenez batere

      Izan zoriontsua helduz geroztik hona,

Urrunegi baitago hemen ura niregandik,

      Ura gertu eduki, horra behar dudana.