Lur gainean

 

Sekula ez dut nahi izan

izar bihurtu zeruaren ispiluan

ezta ere arima aukeratuen gisa

aingeruen lagun isil bilakatu.

Sekula ez naiz lurretik aldendu.

Zutik nago lur gainean nire gorputzarekin,

landare batek bezala

airea, eguzkia eta ura xurgatuz

bizitzeko.

 

Emankor desiraz,

emankor minez,

zutik nago lur gainean

izarrek gur nazaten,

haizeek fereka nazaten.

 

Leihotik begira nago:

ez naiz kantu baten oihartzuna besterik.

Ez naiz hilezkorra.

Ez dut kantu baten oihartzuna bilatzen

plazeraren oihuan, garbiagoa bera

saminaren isiltasun soila baino.

Ez dut habiarik bilatzen

nire gorputza den lilian garo den gorputzean.

 

Paseko jendeak

oroigarriak marraztu ditu

amodioaren letra beltzekin

nire bizitzaren txabolako hormetan:

geziak jotako bihotza,

kandela iraulia,

puntu mutu kolorgeak

eromenaren letra gurutzatuetan.

 

Nire ezpainetan musu bat

pausatu zen bakoitzean,

izar bat jaio zen

oroitzapenen ibaira

abaildutako nire gauean.

Zergatik, bada, irrikatu izarrak?

 

Halakoxea izan da beti nire kanta,

gozoa, barea.

Beti izan da halakoxea.