Berandu

 

Egun nekatuaren begietara

logura ilun mutua atxiki da.

Etxerako ordua duzu orain,

etorritako bidetik, bakarrik.

 

Zure itzal gaiztoa itsatsirik duzun artean,

ez itxaron han inoren abegirik.

 

Zure etxea hor da, hilobi bat bezala

zuhaitzen hauts-aroaren erdian.

Hor ageri du, arestian bezala,

euriaren zilar-harizko koroa.

 

Atea ireki eta batera,

ehunka diosal jalgiko dira

sutondoaren txoko itzalietatik

zuri ongi-etorria egiteko, akiturik.

 

Ematen du ilunaren bihotza ari dela taupaka

zure gela txiki ziztrin horretan.

Gaua tarraz dator suge beltz baten antzera

errezel mehe koloretsuen artera.

 

Erlojua horman, bere tiki-taka geldituta,

konplizea da isiltasun krimenean.

 

Marko zaharretan, denboraren joanak

marguldutako irudiak,

aurpegi alai igarokorrak,

inoiz-edo bizi izandakoak.

 

Ispilua, begi erraldoi bat bezala,

ernai da bazter batean.

Gauaren izpiritu zurkaitza

islatzen du ninietan.

 

Zu, txori zahar bat legez, hebainduta,

ohearen beroan babestu zara

eta, betazal itxiak dardaraka,

koadernoan pausatu duzu burua.

 

Arima hilak, hemen lehenago lo eginak,

inguruan dituzu lantuka.

 

Mila keinu uzkur egiten dabiltza,

mila hasperen ahul,

burbuila iheskorren pareko

zingiraren betarte zimurrean.

 

Pinua bele-karranka zitalez gainezka.

Euriaren zeta lurrintsua dantzan berriz leihoetan.

 

Damutuko zara

zure oinazeari kontra eginez gero.

Tristuraren lorea usaintzen ari zara,

beste poema bat idazten hastear.