Egun haiek

 

Joan ziren egun haiek,

egun ederrak,

egun arnasgarri oparoak,

lentejuelaz jositako zeruak,

gereziz zamaturiko adarrak,

huntzorriaren babesean atxikitako etxeak,

kometa alaien azpiko teilatuak

eta akazien lurrinez turdituriko kaleak.

 

Joan ziren egun haiek,

nire kantak, oxigenoz beteriko purrustilen antzera

betazalen zirriztutik lerratzen ziren egunak.

Esne berria balitz bezala,

nire begiek dena irensten zuten egunak.

Nire begietan untxi bizkor bat bizi zen egunak,

goizero zelaietara eguzki zaharrarekin abiatzen zena, bila,

eta gauero baso ilunetan murgiltzen.

 

Joan ziren egun haiek,

egun elurtsu isilak.

Nire gela epeletik kanpora aditzen nuenean,

elur garbia ikusten nuen bare pausatzen,

manta leun bat

zurezko eskaileran,

arropak zabaltzeko soka laxoan,

pinu zaharren kalparrean.

Eta pentsatzen nuen: “Bihar!”.

 

“Bihar”,

espazio zuri labaina.

Amumaren txadorraren zurmurruarekin hasten zen,

haren itzal lausoa atondoan azaldu

—atondoa argiaren hotzari errenditua bat-batean—

eta usoen hegada koloretako kristaletan islatzearekin batera.

“Bihar”...

 

Korsiaren beroak logaletu egiten gintuen.

Azkar eta ausart,

amaren soadatik urrun,

maistraren oharrak ezabatzen nituen koadernoan.

Elurra ateri zenean,

murri ibiltzen nintzen lorategian:

hildako txolarreak lurperatzen nituen

jasmin maspilduen ontzien oinetan.

 

Joan ziren egun haiek,

zoraldi gozoaren eta ezustearen egunak,

loaren eta esnaeraren egunak,

itzal bakoitzak bere sekretua zeukan egunak,

kaxa bakoitzak bere altxorra,

gelaosteko zokoak eguerdiko bakean

beste mundu bat ziren egunak.

Ilunak ez zigun beldurrik eragiten guztioi:

ausardiak diz-diz egiten zuen nire begietan.

 

[...]

 

Bazarra, usain noragabeen artean,

kafearen eta arrainaren sundan bilduta, egonean.

Bazarra gure oinpean zabaltzen zen, hedatzen, nahasten

eta panpinen begien sakonean islatzen.

Bazarra zera zen, ama agudo joaten

fardel mardul koloretsuetarantz

eta otzarak opariz beterik itzultzen.

Bazarra zen euria jausten, jausten, jausten.

 

Joan ziren egun haiek,

gorputzaren misterioei emandako egunak,

horma baten atzetik

esku batek, lorea eskuan,

beste esku bati dei egitekoak,

zain urdinen edertasunarekin

topaldi zuhurrak izateko egunak,

esku urduri izutu honetan

tinta orbantxoak ageri ziren egunak,

eta salam herabeti batean

adierazten zen guraizanarenak.

 

Eguerdi bero zikinetan

gure maitasuna abesten genuen

kaleko hautsaren artean.

Ezagun genuen lore mezularien hizkera xumea.

Samurdura lañoen lorategira eramaten genituen bihotzak

eta maileguan uzten zuhaitzei,

eta pilota zen, eskutik eskura, musuen garraiolari.

Eta maitasuna zera zen,

bat-batean korridoreko ilunpean batu

eta arnasa, taupada eta irrien abiada sutuan

xurgatzen gintuen sentsazio nahaspilatsu hura.

 

Joan ziren egun haiek.

Ihartu egin ziren

eguzkipean landareak ihartzen diren bezala.

Eta akazien lurrinez zorabiaturiko kaleak

galdu egin ziren itzulerarik gabeko etorbideen iskanbilan.

Eta masailak geranioen petaloz

margotzen zituen neska-koxkorra

emakume bakarti bat da orain,

emakume bakarti bat.