Eldarnio berdea

 

Egun osoan

egin nuen negar ispiluan.

Udaberriak zuhaitzen eldarnio berdearen

peskizan utzia zuen nire leihoa.

Nire bakardadearen kukuluan

ez zen nire gorputza kabitzen

eta nire paperezko koroaren usainak

kutsaturik zeukan eguzkirik gabeko erresuma hartako airea.

 

Ezin nuen gehiago. Ezin nuen gehiago.

Kaleko zaratak,

txorien zaratak,

trapuzko piloten zaratak,

umeen zarata iheskorrak

eta xaboi-punpuilak legez

kotoizko hari batetik goratzen ziren kometen dantzak,

eta haizeak,

besarkadaren une sakon beltzenetako arnasestua zirudien haizeak,

horrek guzti horrek

nire fedearen dorrea zamatu zuen

eta zauri zaharretan zehar

egin zion dei nire bihotzari bere izenetik.

 

Egun osoan

aritu nintzen biziari begira begiotan,

nire begirada egoskorrari ihes egin

eta gezurtien antzera

betazalen bakartegi seguruan babestutako

begi urduri izutuoi.

 

Zer gailur?

Zer igoera?

Bide makur hauek guztiok

ez ote dute jotzen ahotzar hotz jatun batera?

Zer eman didazue zuok,

ai, desengainuaren hitz xingleok,

ai, gorputz-desiren sufrimenduok?

Ilea lore batekin apainduko banu,

ez ote litzateke txanbelinago faltsukeria hau baino

edo buruan zimeldu zaidan paperezko koroa hau baino?

 

Ez dakit

nola jabetu zen nitaz basamortuaren espiritua,

nola urrundu ninduen artaldearen fedetik

ilargiaren magiak,

nola hazi zen nire bihotzaren inperfekzioa

beste ezein erdik beste erdia osatu gabe,

nola jaiki nintzen eta lurra ikusi nire oinpean irristaka

eta maite-lagunaren gorputzaren beroak

nire gorputzaren itxarote inozoari erantzuten ez ziola.

 

Zer gailur?

Zer igoera?

Emadazue aterpe,

ai, argi irritsuok,

ai, etxe argitsu menturazkook!

Zuen terraza eguzkitsuetan kulunka ari da

intsentsu artean garbitutako arropa!

 

Emadazue aterpe zuok,

ai, emakume mazal bikainok,

zuen hatz finekin

fetuen zirkin gozatsuak sentitzen dituzuenok!

Zuon bularretako zaurian

esne usainarekin nahasten da airea.

 

Zer gailur?

Zer igoera?

Emadazue aterpe,

ai, zuok, su-meta biziok,

ai, zoriaren ferrak,

ai, kobrezko ontzien kantak supazter beltzean,

ai, josteko makinaren murmur malenkoniatsuak,

ai, eskuilen eta tapizen gau-eguneko borrokak!

 

Emadazue aterpe,

ai, amodio grinatsu guztiok,

zuen bizirauteko gogo minak

konkistaz apaintzen baitu zuen ohea

ur magikoz eta odol tanta gordinez!

 

Egun osoan, egun osoan

botata, botata hilotza uretan bezala,

flotean joan nintzen haitz izugarrienerantz,

itsas leize sakonenetarantz

eta arrain haragijale gosetienen habiarantz.

Eta nire bizkarreko orno hauskorrek

heriotzaren kutsua igarri zuten.

 

Ezin nuen gehiago. Ezin nuen gehiago.

Nire oinotsa aditzen nuen bidea ukatzen

eta nire etsipena bizkorrago hazten zen

nire arimaren eroapena baino.

Eta udaberri hartan

nire leihoan arnaska ari zen eldarnio berdeak

esan zion nire bihotzari:

“Hara! Ez duzu sekula aurrera egin!

Itota zaude zu-eta, itota!”.