Biktima

 

Gaur arratsean, Berorren Gorentasunaren aldarean,

inspirazioaren deabruak inarrosirik,

odolustear naiz borrokan,

oi, poesia, oi, banpiro jainkosa!

 

Aspaldian ez didazu belarrira esan

maitekor, zure ereserki goitarra.

Badakit berriz zaudela odol egarriz,

baina kito biktimak, kito!

 

Ez dakizu zein krudela izan zaren

zure mirabe honekin, zeurekoi halakoa.

Zuganako maitasuna erein zenionean,

ebatsi egin zenion berea zen oro.

 

Oi, mina! Irri egiten nuenean,

zuk paramenik ez ni dolorez jarri arte.

Nire malkoak odolez tindatu zirenean,

zure kopa egin zenuen bete-bete.

 

Nire izena zure oinetara jaurti nuenean,

laidoaren segadara bota ninduzun zuk.

Oi! Oi, jainkosa! Zergatik apurtu behar duzu

nire itxaropenaren ispilua?

 

Musu errudunen usain gozoan

hauteman nuen zure betarte erregarria.

Pena ezti baten konpasean

dantza egin nuen zure isilaren tenpluan.

 

Lastima! Atsekabeak baino ez ditut edan.

Lastima! Oi, itxaropen hilgarri,

non da nire izenari dagokion koroa bikaina?

Zer utzi didazu suspertzeko,

malkoz itotako begiok besterik?

Oi, poesia! Oi, banpiro jainkosa!

Kito biktimak, kito!