Lurreko bertsetak

 

Eta orduan eguzkia hoztu egin zen

eta joritasunak abandonatu egin zituen larreak,

eta belarra idortu egin zen ordokietan,

eta arrainak hil itsasoan

eta lurrak ez zituen bere hildakoak onartu.

 

Gauak, leiho zurpaildu guztietan,

fantasia zalantzazko bat bezala,

dar-dar egiten zuen uneoro, zalapartaz,

eta bideek iluntasunari

errenditu zioten taxua.

 

Inork ez zuen maitasunean pentsatzen.

inork ez zuen garaipenean pentsatzen.

Inork ez zuen ezertan pentsatzen.

 

Bakardadearen leizeetan banitatea jaio zen.

Odolak opio usaina zeukan.

Emakume haurdunek burubako umeak egin zituzten

eta sehaskak, lotsaren lotsaz,

hilobietan babestu ziren.

 

Hura aro mingots beltza!

Ogiak azkenik aurrea hartu zion

profeziaren indar miresgarriari.

Profeta goseti zorigaiztokoek

hitzordu jainkotiarren tokietatik desertatu

eta Jesusen ardi galduek

ez zuten artzainaren txisturik entzun

lautada goibeletan.

 

Ispiluen begietan,

higidurak, koloreak eta irudiak

islatzen ziren molderik gabe,

eta pailazo txiroen buruetan

eta nasaikeriara emandakoen aurpegi herratsuetan

argi-koroa sakratuak ahitu ziren

guardasol sugartuen antzera.

 

Alkoholezko zingirek,

haien lurrun garratz pozoitsuek,

intelektualen aldra sorgorra irentsi zuten

eta arratoi lizunek

liburuen orri urrekarak karrakatu zituzten

armairu zaharkituetan.

 

Eguzkia hilik zegoen.

Eguzkia hilik zegoen eta biharko egunak

umeen gogoan

ez zeukan zentzu galdu eta lausoa baizik.

Hitz higatu horren arroztasuna

orbantzar beltz baten bidez

pintatzen zuten koadernoetan.

 

Jendea, aldra abaildu, makaldu, turditua,

erbestetik erbestera zihoan

beren hondarkien pisu zitalarekin leher eginik

eta krimen gose zorrotzak

puzten zizkien eskuak.

 

Aldizka, txinparta batek,

txinparta ezdeus batek

barrenetik suntsitzen zuen bat-batean

jendarte isil bizigabe hura.

Eta gero jendea oldartu egiten zen,

gizonek zintzurrak mozten zituzten

eta odolezko oheetan

etzaten ziren neskatxa nerabeekin.

 

Lazturan murgilduta zeuden

eta erruaren sentiera izugarriak

elbarriturik zituen haien gogo itsu kamutsak.

 

Urkamendietan, sokaren indarrez

kondenatuaren begiek

kanpora salto egiten zutenean,

jendea bere baitara kukutzen zen

eta nerbio higatu akituak tenkatu egiten ziren

fantasia erotikoak saiatu eta saiatu.

 

Baina plaza inguruetan

beti ageri ziren kriminal txiki horiek

iturrietako ur-txirrio etengabeari begira.

 

Agian bazen oraindik ere

begi triskatu haien atzean,

begi izoztu haien sakonean,

bizi-izpi nahasiren bat

fedea izan nahi zuena

uraren abesti garbian.

Agian. Baina zein hustasun azkengabea!

 

Eguzkia hilik zegoen eta inork ez zekien

bihotzetik ihes egindako uso tristeak

fedea zuela izena.

O, oi, presoaren ahotsa!

Zure etsipenaren aintzak

ez ote du urratuko bideren bat argirantz

gau tamalgarri honetatik?

Oi, presoaren ahotsa!

Oi, ahotsen arteko azken ahotsa...