Horma

 

Une izoztuak arin zeharkatzean,

zure begi basatiek, beren isilean,

hormak legez inguratzen naute.

 

Ihesi noa zugandik okerreko zidorretatik

ilargi-hautsetan bildutako lautadak ikusteko,

urruneko iturrietan gorputza garbitzeko

eta udako goiz bero baten lainotan

argiaren bideetan egurasteko,

sasililiz gona betetzeko

eta kukurrukua entzuteko

nekazarien txaboletan.

 

Zugandik ihesi noa ordokiko belarra mailatu

eta landareen ihintz freskoa edateko.

 

Ihesi noa zugandik hodei beltz batean,

kosta mortuan galdutako harkaitz batetik

ekaitzen biribilketari so egiteko;

ilundi urrun batean,

uso bakartien gisa

bailara, mendi, zeruetan hegaldatzeko;

sastraka iharren artetik

basatxorien doinu pozkorrak aditzeko.

 

Zugandik ihesi noa desiren hirira doan bidea

zugandik aparte urratzeko,

ametsen jauregiko urrezko sarraila astuna zabaltzeko.

 

Baina zure begien garrasi isilek

histu egiten dituzte nire bideak

eta beren misterioaren beltzean

hormak altxatzen nire inguruan.

 

Egunen batean atzean utziko dut dudaren begizkoa.

Amets-loreen lurrinaren pare barreiatuko naiz.

Gaueko haize leunaren izurretan irristatuko.

Eguzkiaren ertzeraino iritsiko.

 

Betiereko baretasunean lokarturiko munduan,

hodei urrekara batean etzango naiz guriki

eta argiaren eskuak zeru alaian

mila doinu sakabanatuko ditu parrastan.

 

Handik goitik, zoriontsu eta libre,

ikusiko dut mundu bat non

zure begi zorakorrek nire bideak iluntzen dituzten.

Ikusiko dut mundu bat eta haren inguruan

zure begi zorakorrak, beren misterioaren beltzean,

hormak altxatu eta altxatzen.