Itzulera

 

Azkenean, bideak jo zuen amaia

eta hauts artean iritsi nintzen ni.

Nire begiak nire aurretik galapan,

salam bero baten zama ezpainetan.

 

Hiria borborka zen eguerdiko labean,

kalea dardaraz eguzkiaren sukarrean.

Galtzada isilean nire oinek

durduzaz luzatzen zuten pausoa.

 

Beste kolore batzuk zituzten etxeek:

ilunak, hautsarenak, hitsak.

Txadorretan batutako aurpegiek,

katez loturiko mamuen antza.

 

Errekastoa lehor, begi itsu baten antzeko,

urez eta ur arrastoz husturik.

Gizon bat pasatu zen kantuan,

kantuak belarriak bete zizkidan.

 

Meskita zaharreko kupula ezagunak

katilu hautsia ematen zuen.

Minaretean, muezzina

ahots goibelez, otoitzerako deika.

 

Umeak ortozik, harria eskuan,

lasterka txakurren atzetik.

Andre batek irri egin zuen beloaren atzean.

Haizeak leiho bat itxi zuen bat-batean.

 

Igarobideetako aho beltzetatik

hilobi sunda umela zetorren.

Itsu bat makilari helduta pasatzen.

Ezaguna zen norbait hurbiltzen.

 

Ate bat ireki zen isil-gordeka,

esku batzuek onartu ninduten.

Malkoak jausi ziren begien lainotik,

esku batzuek egotzi ninduten.

 

Horman gora huntzorri zaharra

iturri kordokatuaren gisa igotzen.

Urteen berdea eta denboraren hautsa

orritza oparoa tindatzen.

 

Nire begiak jakin-minez galdezka:

“Non dira haren zantzuak?”.

Nire logela txikian ez zen aditzen

haren ume ahotsaren izpirik.

 

Bet-betan, haren gorputza loratu zen

ispiluaren lursail hotzean

eta hantxe izurtu belusezko begirada.

Ai ene, bera ere neuri so ameskeria hartan.

 

Horman bermatu nintzen

eta ahapeka esan: “Zeu zara, Kamy?!”.

Atoan ohartu nintzen iragan mingotsetik

ez zegoela ezer izen hori baizik.

 

Azkenean, bideak jo zuen amaia

eta hauts artean iritsi nintzen ni.

Egarri nintzen, baina iturria zen helezina.

Neure hiriak izan behar nire nahiaren hilobi.