Korapiloa

 

Biharko egunik ez balego

zure alboan iraungo nuke,

nire samurdura beti kantatuz

zure amodioaren eguzkipean.

 

Gauak begirakune hotza zeukan

zure gelako kristaletatik hara.

Zure begiradaren korridoreak

arimara jotzen zuen ilunpean.

 

Ispiluaren lanbrora limurtu zen

gure irudi hautsi zabarra:

zure gari koloreko ilea,

kizkurra eta alkitrana nirea.

 

Sekretu batek erretzen zidan bularra.

Nahi nizun aditzera eman, baina

nire boz korapilotua ez zen aditzen:

gerizpean ez da landarerik hazten.

 

Nire begirada nekatua hegaldatu

eta biraka ibili zen, turditurik, nire gorputzean.

Jesusek barretxoa egiten zion

nire minari, marko urrekara batetik.

 

Hankaz gora zegoen logela,

zure liburua jausita nire oinetan,

nire ile-orratzak solte ohean.

Ez zen ur soinurik entzuten

beirazko arrainontzian.

Zer zerabilen zure kateme zaharrak

loak bera ez eramateko?

 

Nire begirada nahasia

zuregana bihurtu zen, mutu:

zurekin mintza zedila nahi nuen,

baina itzali egin zen isiltegian.

 

Orduan, nire malkoetako izar zuriek

lir-lar egin zuten betileen gauean.

Zure eskuak ikusi nituen, hodeien gisa

etortzen nire betarte harriturantz.

 

Zure hatsaren beroa igarri nuen

nire lepo hotzean hegaka,

brisa galdu bat lerratu balitz legez

nire oinazearen sasi artera.

 

Esku batek paparrean zabaldu zizkidan

isilaren beruna, itomenaren haziak.

Borroka hilgarri horrekin lur jota,

egin nuen ahanzturaren herrira.

 

Biharko egunaren larrimina ahaztu

eta esan nuen nire baitarako:

“Mito uherra da bidaia”.

Supituki, une lurrintsu hura bizitzara zen hedatu!

 

Gau hartan, zure ezpainetatik,

izadiaren abesti alaiak edan nituen.

Gau hartan, zure musuekin nire larrean,

eternitatearen hazia erein zenuen.