Poema bat zuretzat

 

Poema hau idatzi dut zuretzat

udako ilunabar egarti batean,

beti ere laiotza den bidearen erdian,

hondorik ez duen samin-zulo zahar honetan.

 

Hauxe duzu nire azken lo-kanta

zure kumaren oinetan.

Garrasi basati urratu honek

egin dezala durundi zure gauen zeruan.

 

Utz iezaiozu nire itzal alderraiari

zure itzaletik urruntzen, urruntzen!

Nahi nuke, elkartzen garen egunean

Jainkoa ez beste inor izatea bion artean.

 

Ate ilun batean bermatu dut

nire bekoki minak zapaldua.

Hatz hotz meheok igurtzi ditut

itxaropenez, ate horren kontra.

 

Desondraren burdinak markaturiko hau,

burla taxugabeei barre egin ziena, neu naiz.

Nire-neure bizitzaren oihua izan nahi nuen,

baina “emakume” bat nintzen, ez besterik, atx!

 

Zure begi xaloak irristatuko balira

liburu nahasi hasierabako honetara,

matxinada sakona ikusiko lukete

bertso-lerro guztietan lehertzen.

 

Hemen, itzalita daude izarrak.

Hemen, aingeru denak negarrez.

Hemen, Maryam lorearen kimuek

desertuko arantzek baino gutxiago balio dute.

 

Hemen, bidegurutze orotan daude jesarrita

gezurraren, lotsaren, faltsukeriaren deabruak.

Zeru itxi honetan ezin dut ikusi

esnaeraren albako argi-printzarik batere.

 

Utzi nire begiei berriz

ihintz anpuluz betetzen.

Maria Birjinen maskarak

kentzeagatik alde egin nuen.

 

Atzean utzi nituen izen onaren ibarrak.

Bularrean gordeta dut ekaitzaren izarra.

Nire furiaren sugarra haizatzen den tokia

kartzela itsua da, ai ene bada!

 

Ate ilun batean bermatu dut

nire bekoki minak zapaldua.

Hatz hotz meheok igurtzi ditut

itxaropenez, ate horren kontra.

 

Badakit farisau-jende horrekin lehiatzea

ez dela ataza erraza.

Zoritxarrez, neure haurtxo maitea,

gure herria aspaldian da Satanen habia!

 

Egunen batean, zure begirada tristea

minezko kantu honetara jiratuko da.

Nire hitzetan bilatuko nauzu

eta esango zeure artean: “Hauxe, hau nuen ama!”.