Poesia kaiera
Poesia kaiera
Ezra Pound
itzulpena: Luigi Anselmi
2018, poesia
64 orrialde
978-84-17051-10-5
Ezra Pound
1885-1972
 
Poesia kaiera
Ezra Pound
itzulpena: Luigi Anselmi
2018, poesia
64 orrialde
978-84-17051-10-5
aurkibidea
Erosi: 9,50
Ebook: 3,12
 

 

I. Kantua

 

Eta orduan itsasontzira jaitsi ginen

Gila urautsietara bidean genuen jarri, itsaso jainkotiarren aldera

Masta eta haize-oihala gora jaso genituen ontzi goibelean,

Ardiak igoarazi genituen, baita, negarraren negarrez,

astun eta goibel geratuak zitzaizkigun soinak ere, eta txopatik zetozen haizeek

aitzina bultzatu gintuzten belak puzturik,

Itsasontzi hau Zirtzerena zen, ilea dotore orraztua daraman jainkosarena, alegia.

Orduan ontziaren erdian eseri ginen, haizeak lemazurruna zapart eginarazten zuen,

Horrela, belak hedaturik, itsasoan gaindi ibili ginen eguna finitu artio.

Eguzkia lotara, itzalak ozeano osoaren gainean,

Orduan heldu ginen itsas hondar gaberaren hegiraino,

Zimerioen lurretara, eta populatutako hirietara,

Laino lodian ongi bilduta, eguzki printzarik zorrotzenek ere

Ezin zula zezaketenak beren leinuruarekin

Ez hedatutako izarrek ere, eta gaurik beltzenak

atzera so egiten zien han ziren gizaki dohakabeei.

Ozeanoko urak gibelera zihoazela, heldu ginen Zirtzek

Aurresandako tokira.

Hemen Perimedes eta Eurylokok beren errituak egin zituzten

Eta aldakatik ene ezpata meharra atereaz

Kana-erdi koadroko zulotxoa zabaldu nuen;

Gure libazioak isuri genituen hildako bakoitzeko

Lehendabizi ezti-ura eta gero ardo goxoa, ura irin zuriarekin nahasia.

Orduan otoitz ugari otoiztu nizkien herio erigarriaren buruei;

Itakan erabaki bezala, zezen antzu onenetarik

Sakrifiziorako, egurketan ondasunak pilaturik,

Tiresiasendako bakarrik ardi bat, ardi beltza, ezkiladuna.

Odol iluna isuri zen hobian,

Ereboko mamuak, emaztegaien, gazteen

eta asko pairatutako zaharren gorputz hilotzak;

Malko isuri berriek orbandutako arimak, neska samurrak,

Gizon aunitz, brontzezko lantza-buruek zulatuak

Gudu harrapakinak, arma goibel akigarriak oraino jantzita,

Hauek guztiek inguratu ninduten; garrasika;

Zurbil; ene gizonei abere gehiago eskatu nien;

Pizti saldoak sarraskitu nituen, brontzez akabatu nituen ardiak;

Ukendua isuri nuen, jainkoei deiadar egin nien eskean,

Pluton ahaltsuari, eta Proserpina goretsi nuen;

Ezpata mehea furrebotik atera nuen,

Eseri egin nintzen, herio antzu eta oldar handikoa aldentzeko.

Harik eta Tiresias entzungo nuen arte.

Lehenik, baina, Elpenor heldu zen, gure lagun Elpenor,

Ehortzi gabea, lur zabalean egotzia

Haren gorputz-adarrak Zirtzeren etxean utzi genituen,

Harengatik malkorik isuri gabe, gorpua beztitu barik hilobian, beste lehentasun batzuk genituen.

Izpiritu deitoragarria. Eta deiadar egin nion hitz-jario arinean

 “Elpenor, nola iritsi zara kostalde goibel honetara?

 ”Oinez heldu zinen, marinelak baino bizkorrago?”.

              Eta berak ahots lodiz:

 “Patu gaiztoak eta ardo ugaria. Zirtzeren izterrondoan egin nuen lo.

 ”zurubi luzea ardurarik gabe jaisten ari nintzela,

 ”horma-bularraren kontra jausi nintzen,

 ”garondoa hautsi nuen eta arima Avernoko leizearen bila abiatu zen.

 ”Baina zuk, errege horrek, gogora nazazu, otoi, besteen malkorik gabe, ehortzi gabe geratu nintzen hau,

 ”Meta itzazu nire armak, itsasertza izan dadila nire hilobia, eta hilartitza honakoa:

 ”Zorigaiztoko gizona, ospe eta izena etorkizun zituen.

 ”Eta jarri nire ondoan beste itsasturiekin batera eragin nuen arraun hura zutunik”.

 

Eta heldu zen Antiklea, baina gibelarazi nuen kolpe batez, eta gero Tiresias Tebaskoa

Eskuan bere urrezko makila zuelarik, eta mintzo zen lehenik:

 “Bigarren aldiz? Zergatik? izar gaiztoko gizona,

Eguzkirik gabeko herioari eta beraren aurkintza goibelari aurre eginez,

 ”Jalgi hadi hobitik, utzidak edabe odoltsu hau

 ”nire iragarpenetarako”.

 

               Eta urrats bat egin zuen atzera,

Eta odolak bizkorturik, esan zuen orduan: “Odiseo

 ”Neptuno mendekarian barrena, Itsaso ilunen gainean itzuliko zara

 ”Kide guztiak galduko dituzu”. Eta orduan Antiklea etorri zen.

Divus geldi geratu zen. Andres Divus, esan nahi dut

In oficina Wechelli, 1538, Homerotik jasorik.

Eta itsasoratu zen, Sirenen ondotik eta handik urrun

Zirtzerenganaino

 

              Venerandam,

Kretakoaren esanetan, urrezko koroa jantzirik, Afrodita,

Cypri munimenta sortita est, bozkariaturik, orichalchi, urrezko

Gerrikoarekin eta bandak bularretan, betile ilunak dituen hori,

Argos-hiltzailearen urrezko adaxka. Hortaz:

 

 

Canto I

And then went down to the ship, / Set keel to breakers, forth on the godly seas, and / We set up mast and sail on that swart ship, / Bore sheep aboard her, and our bodies also / Heavy with weeping, and winds from sternward / Bore us out onward with bellying canvas, / Circe’s this craft, the trim-coifed goddess. / Then sat we amidships, wind jamming the tiller, / Thus with stretched sail, we went over sea till day’s end. / Sun to his slumber, shadows o’er all the ocean, / Came we then to the bounds of deepest water, / To the Kimmerian lands, and peopled cities / Covered with close-webbed mist, unpierced ever / With glitter of sun-rays / Nor with stars stretched, nor looking back from heaven / Swartest night stretched over wretched men there. / The ocean flowing backward, came we then to the place / Aforesaid by Circe. / Here did they rites, Perimedes and Eurylochus, / And drawing sword from my hip / I dug the ell-square pitkin; / Poured we libations unto each the dead, / First mead and then sweet wine, water mixed with white flour. / Then prayed I many a prayer to the sickly death’s-heads; / As set in Ithaca, sterile bulls of the best / For sacrifice, heaping the pyre with goods, / A sheep to Tiresias only, black and a bell-sheep. / Dark blood flowed in the fosse, / Souls out of Erebus, cadaverous dead, of brides / Of youths and of the old who had borne much; / Souls stained with recent tears, girls tender, / Men many, mauled with bronze lance heads, / Battle spoil, bearing yet dreory arms, / These many crowded about me; with shouting, / Pallor upon me, cried to my men for more beasts; / Slaughtered the herds, sheep slain of bronze; / Poured ointment, cried to the gods, / To Pluto the strong, and praised Proserpine; / Unsheathed the narrow sword, / I sat to keep off the impetuous impotent dead, / Till I should hear Tiresias. / But first Elpenor came, our friend Elpenor, / Unburied, cast on the wide earth, / Limbs that we left in the house of Circe, / Unwept, unwrapped in sepulchre, since toils urged other. / Pitiful spirit. And I cried in hurried speech: / “Elpenor, how art thou come to this dark coast? / “Cam’st thou afoot, outstripping seamen?” / And he in heavy speech: / “Ill fate and abundant wine. I slept in Circe’s ingle. / “Going down the long ladder unguarded, / “I fell against the buttress, / “Shattered the nape-nerve, the soul sought Avernus. / “But thou, O King, I bid remember me, unwept, unburied, / “Heap up mine arms, be tomb by sea-bord, and inscribed: / “A man of no fortune, and with a name to come. / “And set my oar up, that I swung mid fellows.” // And Anticlea came, whom I beat off, and then Tiresias Theban, / Holding his golden wand, knew me, and spoke first: / “A second time? why? man of ill star, / “Facing the sunless dead and this joyless region? / “Stand from the fosse, leave me my bloody bever / “For soothsay.” // And I stepped back, / And he strong with the blood, said then: “Odysseus / “Shalt return through spiteful Neptune, over dark seas, / “Lose all companions.” And then Anticlea came. / Lie quiet Divus. I mean, that is Andreas Divus, / In officina Wecheli, 1538, out of Homer. / And he sailed, by Sirens and thence outward and away / And unto Circe. // Venerandam, / In the Cretan’s phrase, with the golden crown, Aphrodite, / Cypri munimenta sortita est, mirthful, orichalchi, with golden / Girdles and breast bands, thou with dark eyelids / Bearing the golden bough of Argicida. So that: