Urte bat bizitza, Grand Central geltokian

Baldin eta gorroto baditugu metroko ordu goriak

guk geuk, egunero metroa hartzen dugunok

zergatik ez da oraindik gertatu New York Hiriko Metroko Matxinadarik

puntako orduko iraultza odoltsurik

non marmar batek

aurrera egingo baitu bultzada artean

eta ez baita etengo nasaren ertzean.

Tren automatizatuen negarrak

itoko ditu gure garrasiak

gure testamentu odoltsu eta askatzailea

aldaketaren aldeko azken aukera edo esperantza.

Itxaropena, ordea, kontrairaultzailea da.

Presioa irakiten ari da

baina ez dugu eztanda egin

aitzitik, barrura eta kanpora jariatzen gara egunero

erdizka digeritutako masa baten gisan

azken taket batek paldoztatzen baititu gure ametsak

eta bidaietako amorrua aldiro baretuz

hortxe daukagu itxaropen lañoa

egunen batean, hurrengo geltokian

ateren bat irekiko zaigula

aire freskora, argira, etxera.

Konturatzen baldin bagara

zenbat xahutzen ditugun gure buruak

ordu gorietako metrotan

lur azpian

zinezko irteerarik gabe

ez zaigu hain garrantzitsua irudituko

zer moneta ordaintzen dugun

aldaketaren truk.