Telebista, gure buruen alpistea

Zein tristea den txoria kaiolan ikustea. Telebista ikustea zein patetikoa den. Kaxaleloari begira, nire pentsamendua elikatzen dut. Albistez! Iragarkiez! Ezerezez! Lehiaketez! (Gizarte honetan edo onena zara, edo eres del montón, diferentea izateak ez du kabidarik). Kaxaleloari begira, nire behar primarioa elikatzen dut. Kontsumoaz! Alpistez! Egiazko gezurrez eta gezurrezko egiez! Ai ene! Makineria ideologiko galanta eta arriskutsua da telebista. Nire burura, nire begiradara, nire pentsamenduaren espazio poetikora botatzen duten zaborra. Mezu ustelak. Diruaren, denboraren, inkomunikazioaren, boterearen baloreak transmititzen ditu telebista fantasmagorikoak.

      Kultura, subkultura edota kulturak zapuzten ari den telebista honek, espektakulua bilatzen du soilik. Zenbat eta harrigarriagoa, espektakularragoa, ikusle gehiago. Estatistikaren barometroa gorago. Baina... zer proposatzen dute telebistek? Zeintzuk dira telebistako helburu etikoak? Eta estetikoak? Zein gizarte mota eraiki nahi da? Zein demontrek esaten du, herriarendako telebista hau aproposa, ona, egokia dela? Zeintzuk dira estatistika horien premisak? Zertarako ikusten dugu telebista? Zer dago kaxalelo horren atzean? Telebista publikoa zer da?

      Telebista madarikatu gehienetan bezala, Euskal telebistan produktu eta ekoizpen gehienak lotsagarriak, patetikoak dira. Kostunbrista eta imajinaziorik gabea. Plagioak, euskaraz, baina plagioak. Bueno... Euskaraz 1. Erdaraz 2. Irabazle: erdara. ¡lo que faltaba! Egunero-egunero maskara irribarretsuak ikusten, hori bai parteetan izan ezik. Parteetan, tragediak! Eta gero beti, kirola, kirola eta kirola. Gure kulturaren estandartea. Kirola, festak, basajauna eta kaketxea. Itzali telebista, imajinaziorik gabeko telebista kutre hori. Denbora-pasa eta bihotzeko asunto superfizialak, kultura dela esaten eta errebindikatzen duen telebista madarikatu hori. Jaurti itzazue etxeko balkoitik telebistak. Atera gaitezen kalera paseatzera, edo plazara jendearekin komunikatzera, edo hitz egin dezagun kariñoari buruz, maitasunari buruz. Eraiki dezagun bestela telebista alternatibo bat. Non Errealitatea, errealitateak bihurtzen diren. Mundu imajinarioak. Mundu errealak. Mundu birtualak. Eta ez egungo telebistaren mundu boteretsu eta krudel hau! Mundu Bakarra! Gabonetan itzuli etxera, buelbe! akasabuelbe, baina arren, itzali dezagun telebista eta mintzo gaitezen, bakardadeaz, maitasunaz, politikaz, lagunez, mintzo gaitezen guztiok elkarri begira. Ez gaitezen engainatu, egungo telebistak eskaintzen duena, boterearen, kontsumoaren eta gizarte indibidualista eta homogeneizatu baten irudia da.

      Etxeko balkoietako kaioletan dauden txoriei alpistea ematen diogu, agian txoriendako ez da txarra izango alpistea, baina bai kaiola barruan egotea. Gezur hutsak eta negargarriak baino ez dira zuen alpiste eta albisteak! Zuen telebista ez da nirea! Erre ditzagun kaiolak eta telebistak! Edo bestela, eraiki dezagun telebista publiko bat, mesedez! Benetako telebista publiko bat! Arma ikaragarri polita eta ederra izatera iritsi daiteke.

2003ko abendua, Berria