HILTZEKO ERA BAT

Katu bat topatu dut hilda sotoan. Haren larruak tertziopelo zimur txatala zirudien. Husturik zegoen jada barnetik, baina bereizten zen burua hanken artean kuzkurtuta.

      Hilotz hori oin-puntarekin ukitzeak jakinarazi dit nola hil nahi nukeen nik.

      Heriotza tristea izan du piztiak, tristea baina garbia: bere bildukian desegin da diskrezio osoz.

      Teilatuan habia egin, eta lumaz nahiz gorozkiz hoditeria butxatu zigun kalatxoritik ere ez zen deus geratu lumaje hutsa baizik.

      Ez dut nahi aulkirik inguruan nire hiltamuan, ez atzamarrik pultsua hartzen: lixto? c’est fini? eta begi-ñika hori?

      Hil nadila animalia apal bat legez bakardadearen muinean. Ondoren lehortu, gogortu eta husteko, nire irudiarekin lohitu gabe maite ditudanen niniak.