URTAROEN POSTALA

 

 

Galdu ziren zapatu eguerdietan eskolatik irten eta batera arpilatzen genituen fruta-arbolak. Dena zen bat: josten ikasteko zapitxoa bazter batean utzi, uniformea kendu eta zelaietara abiatzea.

 

Udalehenean hesolak zeharkatzen genituen mundu berrietan barrentzeko. Bazen mahastia, bazen baseliza, bazen kobazulo bat, itsasargia, zerratokia, iturriak. Oraindik badira sasiak hormetan, baina masusten gozo-poza ez da ordukoa.

 

Oroimenaren eztarria hain da gosetia.

 

 

Galdu zen zubipean hotzez hildako pospolo-saltzailearen ipuina, santu-santek batu eta besoetan hodei artera jaso zuten martiriarena, geu ere eramango gintuzten legez, lore-besakada bat gu zerurako.

 

Neguan jauregiak osatzen genituen arrain-kaxa hutsekin, marineruei segika tabernaz taberna ibiltzen ziren arratoi-txakur bustien penaz. Oraindik badira harrizko eskailerak moilan, baina ez abarketen zirri-zarra garratzik.

 

Oroimena zine-oihal xaretu batekin pareka daiteke.

 

 

Galdu zen azazkaletan petaloak listuz apaintzeko gure ohitura hura. Eta kantoietako katakumeekiko ama-sena. Eta astilleroko murmurrak eta lehen sostena. Pentsamenduak punpaka sentitzea zauri zolituen antzera.

 

Kanpotik etorritako neskei erreparatzen genien udan. Ezerezak ziren haienen ondoan gure izenak, gure gorputzak, gure ahalak. Oraindik baditugu izenak, eginago; gorputzak, mardulago; ahalak, margulago.

 

Oroimenaren hezurtxoekin tortolosetan ibili nahi, eta hauts.

 

 

Galdu ziren iletik tira egiten ziguten mutikoak, gure manera finolei burla egiten zieten zakarroak, jaietako kalejiran eskua emateagatik onestasuna kentzen ziguten adiskide etsai geureak.

 

Intxaur berdeen mingotsa arratsalde euritsuetan, horra hor udagoienaren laburpena.

 

Oroimena ke eta ke talaia helezinean.

 

Pasatzen naizenean orduko etxepetik, gogora etortzen zaizkit kontu bat eta bi.