Poesia kaiera
Poesia kaiera
Gabriel Ferrater
itzulpena: Aritz Galarraga
2015, poesia
64 orrialde
978-84-92468-68-3
Gabriel Ferrater
1922-1972
 
 

 

Jaiotza

 

Etxez betetako lurra, bide sakonaren ebakia.

Hezurreraino egiten du hozka kale estuak.

Orgaren gurpilek hausten dute harzola.

Upel handi kirrinkariak igotzen ditu, kateatuta.

Pendizak, haizeak bezala, okertzen ditu mandoak.

Oihu heraldiko bat, ahotsezko adarbakarra.

“Zer uste duzu, lan gehiago egingo duzula garrasika?”.

Zuzi ezpain, atsoa mintzo da.

Larruzko orgaria inarrosi egin da, eta oihuka hasi.

Sugar urdinak: atsoa barreka.

Mingaina legez bustita dagoen zartailuaren kolpea.

     Begiak ireki ditut. Uneari ikusi diot aurpegia.

Ezagutzen dut. Badakit noiz nagoen, berriz jaioa.

Hara-hona nabil, plazeros, hamahirugarren mendean.

 

Naixença

Terra de cases, tall d’un camí fondo. / El carreró mossega fins a l’os. / Fracturen l’empedrat rodes d’un carro. / Puja bocois grunyents, encadenats. / El pendent, com un vent, vincla les mules. / Un crit heràldic, alicorn de veu. / “Que us penseu doncs que amb crits fareu més feina?”. / Llavis de teia, la vella ha parlat. / El carreter de cuir s’escruix i crida. / Flametes blaves: la vella que riu. / Peta el fuet mullat com una llengua. // Obro els ulls. Veig la cara de l’instant. / Ho conec. Sé quan sóc, tornat a néixer. / Rodolo, placentós, pel segle tretze.