Poesia kaiera
Poesia kaiera
Gabriel Ferrater
itzulpena: Aritz Galarraga
2015, poesia
64 orrialde
978-84-92468-68-3
Gabriel Ferrater
1922-1972
 
 

 

Mutilatua

 

Nik badakit ez duzula maite.

Ez esan inori.

Hirurok, laguntzen badiguzu,

gordeko dugu sekretua.

Beste inork ez dezala ikus

zuk eta biok ikusi duguna.

Lagun izan dituzuen

jende eta gauzetatik

ezkutatuko da.

Ez da itzuliko zu itxaroteko

egina den kafetegira.

Udazken-neguak etorriko dira:

ostrak eta ardo zuria

zerbitzatzen zizkizueten marmolezko

mahaietatik urrun egongo da.

Euri egunetan

ez du begiratuko

zeuen burua ikusi zenuten asfaltora,

taxirik ezin aurkitu

eta oinez joan behar izaten zenutenetan.

Zutaz hitz egin dioten liburuak

ez ditu gehiago irekiko:

ez du jakingo zer dioten

zutaz ari ez direnean.

Eta batez ere, zaude

ziur, ez zuk ez nik

ez dugu inoiz jakingo non dagoen.

Gordeko da

urrun handiko lurraldetan.

Ibiliko da baso

lausotan zehar. Ez du harrituko

gure memoriaren

argi azagaiak.

Eta urrun izatean,

hila dagoela sinesteko beste,

oroit dezakegu eta esan

ez zenuela maite.

Ez gaitu batere larrituko

faltesten zaituela ikusteak.

Mamu bat izango da

nahigaberik, bizitzarik gabea.

Erakusleiho bat apaintzen duen

eta hunkitzen ez gaituen

Gueule Cassée baten

argazki makurra bezalaxe.

Oraingoz, ez dezagun esan:

ez dezagun jendea asalda

odolez eta zornez

betetako zauria erakutsita.

Eman diezaiogun denbora eta ahanztura.

Isil gaitezen, inork,

neronek ere, nirekin

nahas ezin dezan arte.

 

El mutilat

Jo sé que no l’estimes. / No ho diguis a ningú. / Tots tres, si tu ens ajudes, / guardarem el secret. / Que ningú més no vegi / allò que hem vist tu i jo. / De la gent i les coses / que us han estat amics, / ell se n’amagarà. / No tornarà al cafè / que és fet per esperar-te. / Vindran mesos amb erra: / serà lluny de les taules / de marbre, on us servien / les ostres i el vi blanc. / En els dies de pluja / no mirarà l’asfalt / on us havíeu vist / quan no es trobaven taxis / i havíeu d’anar a peu. / No obrirà més els llibres / que li han parlat de tu: / ignorarà què diuen / quan no parlen de tu. / I sobre tot, hi pots / comptar, ni tu ni jo / sabrem mai més on para. / S’anirà confinant / per fons remots de terres. / Caminarà per boscos / foscos. No el sobtarà / l’atzagaia de llum / de la nostra memòria. / I quan sigui tan lluny / que mig el creguem mort, / podrem recordar i dir / que no te l’estimaves. / No ens farà cap angúnia / de veure com li manques. / Serà com un espectre / sense vida ni pena. / Com la foto macabra / d’una Gueule Cassée, / que orna un aparador / i no ens fa cap efecte. / Per ara, no ho diguem: / no trasbalsem la gent / mostrant-los la ferida / sagnant i purulenta. / Donem-li temps i oblit. / Callem, fins que ningú, / ni jo mateix, no el pugui / confondre encara amb mi.