Poesia kaiera
Poesia kaiera
Gabriel Ferrater
itzulpena: Aritz Galarraga
2015, poesia
64 orrialde
978-84-92468-68-3
Gabriel Ferrater
1922-1972
 
 

 

Lainoa

 

Haien begietara zahar eta gris bilakatu aurretik,

nire hodeiaren itzala izadi eta soro

eremuaren gainetik: zure lurra,

errautsezko maluta leun bat bezala, hautemanezina

     haientzat guztientzat, baina ez oraindik zuretzat,

agurragatik asaldatuta kizkurtuko da

azken haize zurbil batek eramaten duenean,

eta utziko dizu hotz maskal baten oroitzapena.

     Badakit nola, gero, irekiko zaizkien eguzki

bideak, hosto zintzoen sorpresa

anitzean, zure eguerdiaren txirula zalu

infernukoak belarriak ziztatzen dizkienean.

     Badakit nik, orain zure egunsenti-argi sarkorra

lainotzen dudan honek. Altxatu beharrari

etsia emanik, urratzen naiz sasitzan

eta negarraz betetzen ditut zalantzazko ildoak.

 

Boira

Molt abans que te’ls tornis vella i grisa, / l’ombra del núvol meu damunt l’estesa / de natura i conreu: la teva terra, / com un floc lleu de cendra, imperceptible // per tots ells, però encara no per tu, / quan se l’endugui un últim pàl·lid vent / s’arrissarà convulsa per l’adéu, / i et deixarà el record d’un fred caduc. // Sé com, després, se’ls obriran les vies / del sol, quan, dins la múltiple sorpresa / de fulles nobles, els fibli l’orella / l’àgil flauta infernal del teu migdia. // Ho sé jo, que ara emboiro el teu profund / crepuscle matinal. Tot desesper / d’alçar-me, m’esparraco en esbarzers / i omplo de plor còrrecs d’incertitud.