Poesia kaiera
Poesia kaiera
Gabriel Ferrater
itzulpena: Aritz Galarraga
2015, poesia
64 orrialde
978-84-92468-68-3
Gabriel Ferrater
1922-1972
 
 

 

Udazkeneko gela

 

Pertsianak, ez erabat itxia,

lurrera erori nahi ez duen ikara bat bezala,

ez gaitu haizetik bereizten. Begira, ireki dira

hogeita hamazazpi horizonte zuzen eta fin,

baina bihotzak ahantzi ditu. Nostalgiarik gabe

hiltzen zaigu argia, ezti kolorekoa

lehen, eta orain sagar lurrinekoa.

Zein geldoa mundua, zein geldoa mundua, zein geldoa

azkar doazen orduekiko

mina. Esan, gela hau

oroituko duzu?

                   “Asko maite dut.

Langile ahots haiek. —Zer dira?”.

                                         Igeltseroak:

etxe bat falta da sailean.

                                “Kantuan aritzen dira,

eta gaur ez ditut entzuten. Oihu, barre egiten dute,

eta gaur arraroa zait haien isiltasuna”.

                                                 Zein geldoak

ahotsen hosto gorriak, zein lausoak

gu estaltzera datozenean. Lokartuak,

nire musuen hostoek estaltzen dituzte

zure gorputzaren babeslekuak, eta udako

hosto gailenak ahazten dituzun bitartean, egun

ireki eta musurik gabeak, hondoenean

gogoratzen du gorputzak: oraindik

azala duzu erdia eguzki, erdia ilargiarena.

 

Cambra de la tardor

La persiana, no del tot tancada, com / un esglai que es reté de caure a terra, / no ens separa de l’aire. Mira, s’obren / trenta-set horitzons rectes i prims, / però el cor els oblida. Sense enyor / se’ns va morint la llum, que era color / de mel, i ara és color d’olor de poma. / Que lent el món, que lent el món, que lenta / la pena per les hores que se’n van / de pressa. Digues, te’n recordaràs / d’aquesta cambra? / “Me l’estimo molt. / Aquelles veus d’obrers –Què són?”. / Paletes: / manca una casa a la mançana. / “Canten, / i avui no els sento. Criden, riuen, / i avui que callen em fa estrany”. / Que lentes / les fulles roges de les veus, que incertes / quan vénen a colgar-nos. Adormides, / les fulles dels meus besos van colgant / els recers del teu cos, i mentre oblides / les fulles altes de l’estiu, els dies / oberts i sense besos, ben al fons / el cos recorda: encara / tens la pell mig del sol, mig de la lluna.