Poesia kaiera
Poesia kaiera
Gabriel Ferrater
itzulpena: Aritz Galarraga
2015, poesia
64 orrialde
978-84-92468-68-3
Gabriel Ferrater
1922-1972
 
 

 

Zorriak

 

Joan egin zen. Ezagutzen ez gaituen jendearekin bizi da

eta gutaz mintzo zaie. Maiz, itzultzen da

eta atzematen ditu lotsarazten gaituzten jarrerok:

ur basoa betetzen, galdu dugu arreta,

turrustan doa txorrota eta izozten dizkigu hatzak,

eta bere begiek igarri dute, ez gara dagoeneko

etxetzar honetako hotz handiarekiko sentibera.

Egun batzuk igaroko ditu, eta aurpegiak

zaizkigu zurbildu eta hustuko,

goiz grisa urratzen denean, trenen arteko

talkaren ondoren, hartxintxarrezko ezponda batean

odolusten den zaurituarena bezain. Berandu etorriko da

bazkaltzera eta afaltzera. Ilea nahas,

sotoak, teilatuak miatu dituela azalduko du.

Gureak baino bizitza sorragoak daudela,

gure bizilagun. Eraikin guztia

ustekabeko eskailerak dituzten begietako sitsak

hilduratzen duela. Harekin igoko gara,

eta lurrean erditzen den ganbara batean

makurtu beharko gara. Usnatu egingo dugu.

Hortz gaizki lerrokatuen erruz lertzo kolorea duten

jakiak dastatuko ditugu. “Ez duzue esango

zuen pobreek asko sufritzen ez dutenik”.

Azken arratsean (biharamunean badoa)

garaiz iristen da, begiak piztuta,

papur bati eusten dio mahai-zapian

eta erortzen uzten du. “Zorriak dira”. Atso baten

sabelpean sartu du eskua.

Ez dugu ezer esaten. Gure anaia da

eta da betikoa. Besotik heltzen diogu

eta sentitzen dugu nola egiten duen dar-dar plazerez.

 

Els polls

Se’n va anar. Viu amb gent que no ens coneixen / i els parla de nosaltres. Sovint, torna / i sorprèn actituds que ens fan vergonya: / omplíem un got d’aigua, ens hem distret, / l’aixeta va rajant i ens glaça els dits, / i el seu ull ha notat que ja no som / sensible als grans freds d’aquest casal. / Es quedarà uns quants dies, i les cares / se’ns aniran tornant blanques i buides / com d’un ferit que es dessagna al talús / de grava, quan traspunta un matí gris, / després del xoc de trens. Ell farà tard / a dinar i a sopar. Descabellat, / contarà que ha explorat cellers, teulades. / Que hi ha vides més sordes que les nostres, / veïnes nostres. Que tot l’edifici / el mortifica el corc d’uns ulls d’escales / inesperades. Pujarem amb ell, / i ens haurem d’ajupir dins una golfa / on es pareix per terra. Olorarem. / Tastarem menges de color de tosca / per les dents mal falcades. “No direu / que els vostres pobres no pateixin molt”. / El darrer vespre (l’endemà se’n va) / ens entra puntual, amb l’ull encès, / aguanta un grum damunt les tovalles / i el deixa caure. “Són polls”. Ha sabut / ficar la mà al baix ventre d’una vella. / No diem res. És el nostre germà / i és el de sempre. L’agafem pel braç / i sentim com tremola de plaer.