NAHIKOA ZAILA DA BESTELA ERE
Laminen bila Zeberioko errekan gora goldea pasa zutenean
aldiro aldatuz zihoan sineste baten ostetik ari ziren moduan,
bizidun guztiak lotsatzeko bezain indartsu
gogoratzen dut nik ere, gorputz bat, bidaia bat, edo
zuhaitzik gabeko basoetan ezkutatu ezinik dabilen
uzta itxurako beste edozein maitasun.
Zuzenean uretara ematen duen atetik datorren
alabastrozko ama birjina zikina da, izan ere, memoria.
Apur bat edanda banago, merezita edo merezi gabe
memoriaren aginduetara egon direnak datozkit burura,
piramidea eraikitzen ari zirela zoratu zirenak.
Memoria, esadazu
ni ere langile horietako bat izan nintzen;
kontaidazu
tristearen tristeaz
jasanezina gertatuko zaidan zerbait.
© Igor Estankona