LUISA BILBAOK MARI IKUSI DU
Azunbre bat burdinazko elai dabil teilatupean
joan-etorri perfektuak eginez,
olatuen zehaztasunarekin,
etxe barruan dagoenaren ikur eta irudi.
Portaleraino datorrela gogoratzen dut tia Luisa,
eguzki izpiek distirarazten duten
brontzezko edalontzi bateko ura bezain gazte.
Oraindik nire ama jaio barik dago
baina batera gaude,
ni iragankorra banintz bezala
eta tia betirako irauteko egina.
Iluntzea da portalean eta
azunbre bat burdinazko elai dabil
bere ikur eta irudi.
Zerua ireki eta Baltzolatik Gorbeiarantz
Mari dator txatarra dariola,
galdutako mundu bati
maitasunezko azken mehatxu bat jaurtiz.
Begiek ikus ditzaketen muinoetan
egia ikustea ezinezkoa bihurtu da.
Ez da berriro gertatu baina badakit hala izan zela,
bestela zelan da posible haren uhinez
ura ere gogoratzea?,
zelan da posible iluntze batzuetan
azunbre bat burdinazko elai ibiltzea teilatupean
joan-etorri perfektuak eginez, eta halako batean,
itzuli horietako bat egin gabe geratzea
lore batek haginka egin dielako?
Etorriko da espantua espantuaren gain
baina halakorik beharbada ez.
Orain ez dago.
Amaren gainetik eta nire jaiotzaren gainetik joan zen.
Hala ere San Migeletik gora datorrela
iruditzen zait batzuetan,
eta Marirena bezain erraza da sinesten
argizko trentza bat dela
zera esanez altxatzen dena:
«Ezer bota baino lehen,
errekan behera bizi direnez
gogora zaitez».
© Igor Estankona
www.susa-literatura.eus
Bada zerbait