DENBORA GELDOA
Zeruari kumeak eraman dizkio miruak
eta abesti bat entzuten da gidaririk ez daukana,
graziaz hustua, urruna, arraroa.
Jendeak harriak biltzen ditu,
etxera heldu eta labean erreta jango dituzte,
harik eta hagin barik geratu arte.
Behera begira jarriko dira eta lurrak ilgoran
ederra behar duen zerbait emango die,
hemen beilatu dezaten, galdekatu dezaten,
hemen birfindu dezaten,
hemen laztandu dezaten burdina bezala
edo granada gorri horietako baten antzera,
belarraren gainean etzanda ume batek
gertatu den guztia
ahaztu baino lehen.
© Igor Estankona