Ni naiz gizon bat maitasun gehiegikeriagatik

mutilzahar geratu dena.

Maitasuna bi neskaren artean banatu izan dut beti.

Bi neskak bete beharreko sentimendua

izan da maitasuna niretzat.

Bigatasunaren jokoak suntsitu ditu beti nire asmo onak.

Gaztetan banuen amodio erromantiko bat Azpeitian,

baina Urrestillako bati eskua sartuz

askatzen nuen lujuria.

Gero euskarazko klaseak eman nizkien hamar neskari.

Berehala bereiztu nituen haietako bi:

bata arrastirian paseatzeko egokia iruditzen zitzaidan,

bestea sukaldean irudikatzen nuen etxeko lanak egiten.

Azkenik paseotarako laguna maitemindu nuen,

baina ez bestea.

Izan dira neskak maitasunaren osagai guztiak

beregan bildu zituztenak.

Urte zoriontsuak eman dizkidatenak.

Baina bat-batean bestearentzako dena izan gintezkeela

pentsatzearen handiustekeriak zauritzen ninduen.

Agian umildadea falta izan zaigu,

gure lilura ahalmena mugatua dela onartzeko.

Oinarrizko gauzak onartzeko naturaltasuna:

pertsona bera izan litekeela zoragarria

zinemara joateko, edo bidaiatzeko,

eta ez etxean egunero ikusteko;

izan litekeela ikaragarria sexualki,

eta ez liburu bati buruz hitz egiteko.

Geroztik maitasuna hutsunez eta itzalez beteta bizi dut,

maitasuna tristurarekin, maitasuna sexu faltarekin,

maitasuna gogaipenarekin,

baten asemenak bestearen ase ezina dakarren

bigatasunean.

Eta hau esan ondoren,

berriro hastea baino ez zait geratzen,

maitasuna baita berriro bizitzeko gogoa

sorrarazten duen porrot bakarra.