Halako batean

nire lagunak hasi nintzen ikusten,

eskolakideak, ezagunak,

igande goizetan umeekin paseatzen.

Aspermena ageri zen haien aurpegietan

trafiko seinale bat bezala.

Nik autoaren abiada azkartzen nuen

haien ibilbide hitsetik ihes egiteko.

Gauetan, ordea, ezkondu ez ziren

nire lagunak hasi nintzen ikusten,

eskolakideak, ezagunak,

tabernetako barran mozkortuta.

Petralkeria ageri zen haien aurpegietan

kondena bat bezala.

Nik ihes egiten nuen taberna haietatik

euren ibilbide antzua ez ezagutzeko.

Geroztik bi aukera horien artean gatibu nabil,

aspermena eta petralkeria artean bide berri baten bila,

bietan erortzeko arriskuan askotan,

bide zoragarri bat aurkitzeko zorian beti.