Banketxeak ez zaizkit gustatzen. Garbiegiak daude,

autopsiak egiten dituzten gela horiek bezala.

Banketxeetan ere zure irabazien egia baino

ez dute begiratzen.

Gaueko adiskide irribarretsuak ere

seriotu egiten dira banketxeko ilaran daudenean.

Ni bezero txarra izan naiz banketxeentzat.

Neuk nahi nuena erosteko

eta maite nituenak laguntzeko adina diru izan dut,

baina ez gehiago, eta hori gutxiegi da banketxeentzat.

Proportzioan duela hogei urte neukan

kontu-korronte berbera daukat.

Hemeretzi urterekin 600 euro aurreratu nituen,

berrogeirekin 6.000.

Beraz, pobreentzat eredugarria naiz,

eta aberatsentzat arbuiagarri,

irabaz nezakeen diru askori uko egin diodalako.

Baina ni neu naiz orain,

eta ez gizarteari ondo letorkiokeen makina bat.

Nik idatzi dut poema hau.

Makina horrek txeke bat sinatuko zukeen.

Ez dut beste mendekurik desio:

nire irudia daraman dirua ateratzea noizbait

bankeroen eskuak zikintzeko,

baita xentimoetan izan behar badu ere.