Umeen gelak denak jostailuz beteak daude.

Gure sukaldeak tresna, gailu, ontziteria

eta asmakizun xelebreez gainezka.

Armairuak arropaz eta oinetakoz josita.

Egongelak elektronikaz, oroigarriz

eta argazki inozoz itota.

Jendeak altzari berriak erosten ditu,

zaharrak ikusten aspertuta.

Etxea ez zaigu nahikoa, ganbara behar dugu,

garajea, elkarte gastronomikoa,

txabola eta txalupa.

Auto bat ez, hiru;

telebista bat ez, bana.

Erosi beharraren esklabo lehenak,

traste artean jakinminari lekua jan diogu,

ilusioa ito zaigu,

eta umorearentzat ez dago aukerarik

beti zerbait ordaindu beharraren nekean.

Eta horri,

jakinminik, ilusiorik eta umorerik gabeko bizitzari

progresoa deitu diogu.