Ez dut ulertzen beroarekin jendeak

itsasorantz burutzen duen exodoa.

Itsasoak aspertu egiten nau,

behi baten burukadak bezala.

Itsasora joatea imajinaziorik gabeko langile xumeak

yatean ihesi doan aberatsa harrapatu nahi izatea bezala da.

Gure gustuko paisaiaren bilaketak

errespetu eta arreta gehiago merezi lituzke.

Gure begien atsedenleku hori aurkitzea ez da

erlijioa edo ideia politikoak aurkitzea baino

garrantzi gutxiagokoa.

Eguneroko bizitzaren itsumenetik ihes egiteko

atea da paisaia,

telebistaren abiadak dakarren eromena baretzeko

modu bakarra:

begiak zabaldu, atseden hartu,

koloreak dastatu, formak aztertu

eta haizeak zure nortasunaren muinera hori

nola barneratzen duen sentitzea.

Nire paisaia, nire lilura, atsedena eta betetasuna

Gaztelako gari-sail amaigabeak dira,

udaberrian berde, udan hori-erre

eta udatzenean segaren lorratz,

tximiniako suaren bakea daukaten gari-sail infinituak dira

mendi-zuloan jaiotako honen begi-egarri,

estuasunaren deuseztagarri.