Inork estimatzen ez dituen liburu gehiegi

idatzi ditugu agian,

eta itsasbeherako basatzaren orduan usteltzen dauden

txalupak bezala geratu dira apaletan.

Lohasma ederrean zeuden hitzak

idatzi ditugu lotsagabeki,

jakin gabe zeinentzat eta zertarako...

Ez dakigu oraindik gauzak

esan egin behar diren edo ez,

gaua beso ezberdinen artean pasa duenak

bere maitearen aurrean zer egin ez dakien bezala.

Eguntxintaren paisaia gardena ikusi duenak

kontatu egin behar al du ikusitakoa?

Begiei atsedena eman dieten koloreak

deskribatu egin behar lituzke?

Norberak soilik ulertzen duen jakinduria apal bat

badagoela iruditzen zait,

eta susmoa daukat

hori agertzen saiatzeak

jakinduria horren deuseztatzea ez ote dakarren.

Isiltasunak zoriontsuago egingo ez ote gaituen

ikararekin idazten dut.