Gaita jotzen ari nintzen

Azpeitiko tanborradan.

Orduan neska bat etorri zitzaidan albora.

Gaitaren soinua asko gustatzen zitzaion

eta hurbiletik entzun nahi zuen.

Burua nire aldera okertuz

bihotzaren gainean pausatu zidan belarria,

gaitak gorputzarekin bat egiten duen lekuan.

Gaitaren musika entzuten egon zen,

bere irribarrearekin lasaituz nire arnasotsa.

Erakutsiko al nion galdetu zidan.

Muxu eman eta jende artean galdu zen gero.

Haren bila nabil geroztik herriko kaleetan,

tabernetan, baina ez dut ezagutzen.

Kantineraz mozorrotuta zihoan, kapela eta guzti;

inoiz erabiliko ez dituen arropajez jantzita,

eta edertasun hura ikusezina zait orain

egun arrunten geografian.

Hogei urte daramatzat tanborradan jotzen,

baina minutu haren lilura baino ez da etortzen

nire oroimenaren espetxera.