Oroimenari bertute salbatzaileak ezartzen dizkiogu.

Norbait hiltzen zaigunean esaten dugu:

«Beti gure oroimenean biziko zara»

Edo: «Besteen bihotzean dagoena ez da inoiz hilko».

Inozoak gara benaz heriotzaren aurrean.

Materiarik ezaren erreinuan galduta gabiltza

bizitza osoa ondasun

materialak pilatzen eman ondoren.

Handitasun ekonomikoa erdietsi nahian beti,

leinuak sortzen ditugu, jarraitzaile zintzoak,

eta heriotza iristen denean

oroimena bezalako tresna inmateriala,

ahula eta alferrekoa baino ez zaigu geratzen

hari aurre egiteko.

Heriotzaren sustantzia ezereza da, ezdeustasuna,

desagerpena.

Oroimenarekin garaitu nahi dugu heriotza,

oroimenak ere haren osagarri berberak dauzkala

konturatu gabe,

beteko ez ditugun promesekin heriotzaren garaipena

sinatzea baizik ez dugula egiten jakin gabe,

materiarik gabe ezer ez garela onartu ezinik.