OKINDEGITIK IRTEN ONDOREN

Okindegian ume bat zegoen

eskolako uniformez jantzia,

nirekin jolastu nahian zebilena.

Haren amaren jantziei erreparaturik

bi aurreiritzi sortu zaizkit:

eskuindarra da, espainiarra da.

Eta orduan zalantza egin dut

umearekin jolastu behar nukeen

edo ez, nirekin ondo pasatuko balu

horrek ze ondorio izango ote lukeen

etorkizunean. Ardura handiegia

iruditu zait eta umea ikusiko ez banu

bezala egin dut, arrakastarik gabe.

Praketatik tiratu dit okindegiko umeak.

Eta nik amari begiratu diot, pentsatuz:

«Zu bezalako klase ertaineko

emakume eskuindar espainiar batek

ez lioke semeari halakoak egiten

utzi behar». Garai latzak gureak,

klase ertainek haien eginkizun

historikoei itzuri egiten dietelako.

Okindegitik alde egindakoan

Dato kale inguruan zeuden

gaztetxo batzuk hurbildu zaizkit.

acnuren besokoa daramate.

Irribarre adeitsuak egiten dituzte.

Bizar zaindu gabea dute mutilek,

neskak ez dira erabat itsusiak

(neskek ez dute bizarrik).

«Un momentito para la solidaridad»

esan didate. Oso serioa dirudi kontuak.

Boligrafoa eta karpeta dauzkate eskuetan,

zeuk soilik ezagutzen dituzun

zifra batzuk bildu nahi dituzte.

Ardura handiegia iruditu zait eta

ospa egin dut aitzakiarik ipini gabe,

lurreko putzuetan oinetakoak

ez bustitzeko pauso luzeak emanez.