JASATEN EZ DITUDAN ELKARRIZKETAK

Hiru urtez denbora galtzen egon nintzen.

Haragia eta hezurra izan nahi nuen, niretzat

haragia eta hezurra izan nahi zuen norbaitentzat.

Inpase batean sartu nintzen L andereñoak ez zuelako

egitasmo fisiko eta emoziozko bat izan nahi nirekin

eta P andereñoak ez zuelako inolako gogorik

egitasmo fisiko eta emoziozkorik abiatzeko.

Egoera halakoxea zela, lantzean behin

beste andereñoren batekin elkartzen nintzen,

errealitate epidermiko eta mental ezberdinekin

frogak egiteak zer sentiarazten zidan probatzearren.

Jasanezinak ziren, Xostakovitxen sinfonia bat

entzuten ari den tanke gidari negartia bezalakoak.

Askotan esan zidaten: «Orain bizitzako puntu

batean nago zeinetan...». Fase hitza ere maiz

errepikatzen zuten, politikoek esan ohi dituztenak

kafetegi mahaietan mimetizatzen direla berretsirik.

«Ni lehen ______lakoa nintzen, baina ______

gertatu zitzaidan eta ordutik ______lakoa naiz»

bezalako formulazioen zaleak ziren andereñoak.

Munduan zuten instalazio poetiko berezi eta

ezberdina azpimarratzearren, kapazak ziren

gertuko senide baten gaixotasuna erabiltzeko.

Antzezpen bat egiten zidaten, baina nik ez nuen

ikusle izan nahi, amaieran txalo egitera behartuta

banengoen. Munduan zehar egondako lekuen

zerrenda egiten zidaten, batzuetan grafikoki

ilustratzen zuten teknologia berriak erabiliz.

Edo sekulako gorrotoa diedan erakundeen

karitateari esker hona edo hara lan inutil bat

egitera joan nahi zutela esplikatzen zidaten.

Seko aspertzen nindutenez, neure buruarekin

haserretzen nintzen: denbora galtzeagatik

eta espektatibak eta desirak zapuzteagatik.

Mundu ordenaketa anker batean arrakasta izateagatik

harrotzea tristea iruditzen zait. Baina noizbait

izango omen duten arrakasta profesionalagatik

gehiagotasun ukaezina aho betean adieraztea

harridura handia sortzen didan fenomenoa da.