Marihuana bila irteten dira
gauez arrabioak

— Badakizue? Gaur gauean lo egin ezinik nengoela, jaiki eta komunera joan naizenean, arrabio bat ikusi dut bainuontziko zulotik ateratzen.

        — Ziur arrabioa zela? Ez zen bada, arratoiren bat izango?

        — Ezetz, arraioa, Nikolas, ikusi izan bazenu... Egundoko izuikara eragin dit. Bihotza, josteko makina bat bezala hasi zait taupaka.

        — Beharbada, ehiza saio bat antolatu beharko genuke, hermano. Nork daki, akaso iraungitze bidean dagoen espezieren batekoa dateke arrabioa, diru kopuru majo bat emango ligukete zooan piztiaren truk.

        — Nikolas, ez nabil txantxetan, badakit gezurra dirudiela, baina...

        — Bob, Bob, Bob, esan nizun bart marihuana gehiegi erre zenuela. Gramola ondoan utzi nuena ere ez zenuen bada erreko?

        — Zuei hitz egitea baino hobe dut Van Goghen erretratuari hitz egitea.

        — Ba bai, Bob, hark ere harrikada handi samarra omen zuen. Belarria moztu eta bizilagunari oparitu zion, sobre batean sartu eta postara bota ondoren.

        — Hala duk, ez pentsa, kartazalari erremitea jarri ziolako zekitek belarria berea dela Bob, izan ere, beste edozeinena izan zitekeen...

        — Bai, gaur egun edozeinek mozten dik belarria lagun hurkoari oparitzeko.

        — Entzumena fintzeko-eta, badakizu...

        — Hori dun, Klara, labanarekin fintzen dun ongien entzumena, areago, zorroztu ere egiten dela esango nuke nik.

        — Eta belarria moztuz gero zer esanik ez.

        — Zoazte tximeletak ferratzera.

        Klara gramolara inguratu zen Monken diskoa jiratzera. Bobek leihotik begiratu zuenean ez zuen euririk ari, gramolaren orratz zikina zen diskoaren binilozko eraztunetara kateatzean, deblauki, euria egiten zueneko soinu baxu berbera sortzen zuena.

        — Bob, serio, non utzi duk gramola ondoan laga nuen marihuana?

        — Zer marihuana baina? Nik ez dinat hirerik hartu... Badakin zenbat ordu diren erre ez dudala? —erlojuari begiratu zion—. Jainkoarren, erloju horiek guztiek atzeratuta egon behar dute...!

        — Bob, nik hemen, atzo gauean, hazbete marihuana utzi nian gramolaren ondoan eta orain ez zagok, ez zagok ezer, Bob.

        — Ez zeukanat gezurretan aritzeko arrazoirik. Ez ninan nik hartu, Klara, benetan.

        — Noski, orduan hontzak erre zian, ez duk? Horregatik zauzkak flipatu begi horiek berunezko hontz aluita honek!

        Alferrik zen. Bobek hontzari begiratu zion. Litekeena zen begi berdedun hontz hark erre izana Klararen marihuana, nola iraun osterantzean esnai hainbeste denbora. Berunezko izanik ere ezin. Gero, ordea, ezetz deliberatu zuen, hontz hura ez zela erruduna, nahiz eta haren begietan zegoen marihuana desagertuaren nondik norakoaren erantzuna. Gramola ondoan zegoen berunezko hontzatxoak, tinko begiratzen zion horman zintzilik zegoen Van Goghen autoerretratuari. Vincent azeri zahar hark bizarra hazita zeukan eta lastozko kapeluak eskainitako itzalak, nekez ezkutatzen zizkion ohiko espresio erasokorraz gain, goiz hartan, bestetan ez bezala, gorrituta zeuzkan begi salatariak. Hermano, hermano, hi izan hintzen, beraz.