HOGEITA BAT

 

 

Amaitu da espazioaren eta kosmonauten sasoia.

Gorputzak inmentsitatera jaurtitzearen lilurarekin

    hazi dira aurreko belaunaldiak, eta

    irudikatzen ditut telebistari begira,

    desertu batean espaziotik objektu bat

    nola erortzen den ikusten,

eta hunkitzen ere bai, objektu horren barrutik

    gizaki ñimiño bat ateratzen delako

    eta agurtzen duelako itxaropentsu

    eskuarekin mundua, eta akaso oraindik

    soinean daramalako igarotako zabaltasunaren

    arrastoren bat ere.

Agur keinu hori jasotzen dut

    eta iraulita jaurtitzen dut bueltan,

blokeen gerra disolbatu baita jadanik

    bestelako gerra batzuetan, eta orain

    gure baitan topatu dugulako

    miresmenerako eta beldurrerako materiala.

Partikulen mendea heldu da, eta gugan dago unibertsoa.

Gure baitara heldu da amildegia.

Surrealisten objektuen errebelioaren promesa dakar

    nazioarteko jihadismoak, batetik,

eta zelula amen mirarian eta errore genetikoen

    horroreetan hazi gara, bestetik.

Partikula itsaso batean diluitzen goaz,

    eta tarteka igartzen dut nik neuk ere

    geure baitan ezkutatzen den ezerezaren laztana:

ez daukagu txakurrik gure aurretik horra bidaltzeko.

Galtzerdiei bezala eman zaio buelta

    etorkizunaren esperantzari,

    eta enpresa multinazionaletan psikologia tailer

    boluntarioak eskaintzen dizkiete langileei,

    erakusteko arazoei aurre egitea norbere

    ikuspegi kontua besterik ez dela.

Zoriontsu izateko ezgaitasun pertsonala zamatu digute.

Orain norabide guztietan goaz guztiok

    aldi berean ihesi, etorkizunari geure kontu

    korronteen mugimenduez koreografia kaotiko

    global eder baten trazak utzita.

Heldu da digituen eta bakardadearen urtaroa

    humanitatearen historiara.

Makinen utopiatik sareko pentsamenduaren utopiara

    pasa garela diote baikorrek, baina

    izerdi isotoniko bera botatzen ikusten ditut nik

    ofizina unipertsonaletan itxitako langileak,

    beren gurasoen aulki gurpildunak

    azal iluneko emakumeek soldata eskasen truke

    bultzatzen dituzten bitartean.

Esaten didate ez gauzak nahasteko,

    gauza batek ez duela loturarik bestearekin,

    eta nik, aldiz, lotuta ikusten dut dena

    lurpeko korronte ikusezinen bidez.

Plazeraren antsietate azeleratuak

    obsoleto bilakatu du desiraren denbora,

    eta geure baitan ximeltzen sentitzen dut

    zoriontasunaren pipil intimoa loratzeko aukera.

Anarik tristuraren industria deitzen dio

    horri guztiari bere kantetan,

    eta egia da nire gertuko lagun guztiak

    daudela, egon direla edo egongo direla

    modu batera edo bestera

    medikatuta beren bizitzako uneren batean.

Errudun sentitzen dira, eta triste daude,

    eta errudun sentitzen dira triste egoteagatik.

Akaso horregatik nahi ditu mundu guztiak

    bere egitekoak behingoz utzi eta kreatiboa izan

    euskal mendebalde zuri dirudun moduko honetan.

Denek dute nobelaren bat aspalditik buruan bueltaka,

    disko baterako kanta sorta bat

    edo erakusketa bat osatzeko emango lukeen

    kontzepturen bat.

Batera doaz amets pertsonalen inflazioa

    eta prekarietatearen kolektibizazioa.

Eta onartzen dut: ni neu ere errudun sentitzen naiz

    nire poemengatik tarteka, baina jarraitu behar dudala

    errepikatzen diot neure buruari, eta jarraitzen dut.

Sateliteek eta kamerek anikilatu dituzte

    poloa zabaltzeko abenturak.

Ez dago zuritasun posiblerik jada,

    eta gizatasunaren jario historikoarekin

    eten dugu horrela.

Gure kode genetikoetan zikinduta

    jaio gara mende honetara.

Zuk ere ez duzu entzuten nola kolapsatzen den guztia

    guztiaren baitarantz zaratarik egin gabe?

Digitalitatean ito da bizitzeko leku erreal baten

    bilaketaren antsia, baina jarraitzen dute

    gorputzek itsasoa zeharkatzen.

Atzoko albistegian ikusi nituen gorpu beltzak

    metatuta Mediterraneoa gurutzatzeko

    puztutako plastikozko txalupa horiztetan.

Decathlonen 30 euro balio ditu txalupa horrek Europan,

    eta Decathlonen 300 euro balio ditu

    txalupa horrek berak Ceutan eta Melillan.

Lehen ez dut esan, baina surrealisten objektuen

    errebelioaren promesa betetzera dator

    nazioarteko kapitalismoa ere.

No ideas but in things.

Abisatu zuten: gizakiaren aurka itzuliko dira gauzak.

Aurrez ere iltzez beteta zegoen plantxa bati

    iltzeak jartzen asmatu zuen Man Ray artistak,

eta abiaduraren eta txikizioaren sasoi betean

    esan zuen Filippo Tommaso Marinettik

    ederrago zela lasterketa automobil bat

    Samotraziako Venusaren garaipena baino,

baina aurreko mendeko kontuak dira horiek guztiak,

    ze orain, automobilen ordez, automobilen ideiek

    garraiatzen gaituzte gu immaterialtasunerantz.

Gustuko duzu gidatzea?

Galdera entzute hutsarekin, ez duzu sentitzen

    haizea zure esku ahurra laztantzen?

Bagoaz oin puntak bustitzen

    ezerezaren ozeano inmentsoan.

Umetan traktore marka ahalik eta gehien aipatzera

    jolasten ginen eskolan, eta haien zarata iristen zait

    oraindik iraganaren zirrikituren batetik,

    eta haien jauziak ere bai uda garaiko

    soroetarainoko bidean:

John Deere, New Holland, Lamborghini, Ford, Pascuali...

Orain markak baino ez zaizkit gelditzen,

    eta harro jaurtitzen dut nire fantasma sarea airera,

    plazer hutsez, soilik ikusteko zer dotoreziaz

    erortzen den ezer harrapatu gabe.

Poetak heriotzatik salbatzeko izendatzen ditu gauzak,

    Takis Varvitsiotisen hitzetan.

Baina nik orain aipatzen dut Takis Varvitsiotis,

    eta Takis Varvitsiotis hilda dago.

Egia esan, pentsatzen baduzu,

    jende gehiago dago hilda bizirik baino,

baina inor ez da gai hildako guztien izenak gogoratzeko,

    eta oraingoz nahikoa zait, besterik gabe,

    portzentualki gehiago direla pentsatzearekin.

Hogeita bederatzi hildako, bizidun bakoitzeko,

    azken datuen arabera —eta umeak dira gehienak—.

Izan ere, portzentajeen mendea da hau.

Adibidez.

Biztanleriaren % 100ek dauzka hemorroideak

    baina erdiak soilik sufritzen ditu.

Hemorroideen aurkako sendagai enpresa baten ikerketa.

Biztanleriaren % 75ek uste du nahikoa dela

    jostailuak xaboiarekin eta urarekin garbitzea.

Umeentzako jostailu enpresa baten ikerketa.

Biztanleriaren % 50 baino gehiagok

    arrakala bat izan du mobilaren pantailan.

Mobil etxeek egindako ikerketa.

Biztanleriaren % 25ek depresioa eta antsietatea ditu.

Industria farmakologikoak egindako ikerketa.

Biztanleriaren % 0,7k dauka munduko ondasunaren % 45,2.

Credit Suisse finantza zerbitzu etxeak egindako ikerketa.

Biztanleriaren % 0,0000000135135135 da

    gutako bakoitzaren bakardadea.

Munduko biztanleria osoaren % 0,0000000135135135 batek

    egindako gutxi gorabeherako kalkulua.

Igartzen duzu nola doan trinkotzen

    zeure baitan desagerpenaren lanbroa?

Bakarrik doa autoan lanera biztanleriaren

    ehuneko handi bat eta beldurtuta ere bai,

    alboko autoan lanera bakarrik doan

    biztanleriaren beste ehuneko batek

    bere aurka egingo ote duen.

Mendekuaren zain bizi gara, eta akaso horregatik

    betetzen dira gure etxeetako pantailak

    gizakirik gabeko autobide paisaia

    post-apokaliptiko nuklear ederrekin,

egungo imajinazioaren proletarioei

    errazagoa baitzaie planetaren suntsipena irudikatzea,

    bestelako planeta bat amestea baino.

Galdera globala, letra larriz idatzita, jadanik ez da

    nora goaz, baizik eta noiz arte.

Arte katalogo batean irakurri nuen ideia

    eta gustatu zitzaidan formulazioa.

Wolf Vostell eskultoreak XX. mendean esan zuen

    autoa zela XX. mendeko eskultura.

Baina nik orain jakin nahi dut zein den

    XXI. mendeko eskultura, eta logotipoak

    baino ez zaizkit agertzen bilkurara.

No ideas but in things.

Ez al da liluragarria ikustea nola joan diren

    objektuak objektuen ideietan desintegratzen?

Neure buruari galdetzen diot, XX. mendean

    produkzio industrialak pop kulturaren agerpena

    ekarri zuen bezala, ez ote zuen akaso

    objektu artistikoaren urratsez urratseko

    desagerpenak ere bere modura iragarri

    produkzioaren kapitalismotik

    esperientziaren kapitalismorako trantsizioa.

Publikoa irudikatzen dut konferentzia gela imajinario

    erraldoi batean gehienez ere eztul egiten,

    eta badakit jarraitu beharra dudala, halere,

    eta jarraitzen dut.

Denek esaten dutelako jadanik ez dutela inporta

    jatorriak eta helmugak, lekuek jadanik

    ez dutela iraganean bezainbesteko garrantzirik,

    eta, hain zuzen, horregatik pentsatzen dudalako

    nik lekua dela gure mendearen gaia.

Bizitzaren ekoizpena ere deslokalizatu dugu.

Kolpe bakar batean kendu nahi luke gainetik

    gorputzen eta lekuen zama mende honek,

    eta zehazki horregatik diot nik orain

    gorputzak eta lekuak direla erresistentzia esparrua.

Transferentzien aroa da. Marketinarena. Ideiena.

Eta ni ez naiz fio ideiez, gauzez fio naiz ni.

Irudikatzen ditut objektuak bidaia eternoan

    beren sorleku industrialetatik

    beren deskontudun helmugetara eta

    Kartagoko armadek jaurtitako gezi masa

    erraldoi baten pare ikusten ditut mundua

    beti norabide berean zeharkatzen,

    etenik gabeko kontsumo jario batean.

Zuri eta nabarmen, objektu horiek erakusten didate

    beste ezerk baino argiago mende honen eskeletoa.

Esan dut: heriotza ezkutatzen da objektu guztien atzean.

Adibidez.

Ehunka pertsona hil ditu jihadista batek

    kamioi soil bat erabilita,

    eta berriz galdetzen dut horregatik:

    gustuko duzu gidatzea?

Mercedes, Isuzu, Volvo, Man, Scania, Hino, Ford, Hummer.

Hildakoak. Hildakoak. Hildakoak. Hildakoak. Hildakoak.

Ze markatakoak dira hildakoak?

Hain dago merke hildakoen produkzioa,

    ez dutela markarik ere behar.

Eta halere kontu jakina da marka handiak daudela

    beti markarik gabeko salgaien atzean.

Gaua izarrez argitzeraino uzten ditut orain

    distira egiten emakumez betetako

    ehun-fabriken suteak nire garuna

    populatzen duten zentro komertzialen

    diseinuzko ilunpeetan.

Lagun batek metroan esan dit zerbaitetan

    eroso sentitzen hasten den aldiro

    piztu ohi zaiola mesfidantza,

    eta zuzen dabilelakoan nago.

Gauza guztien atzean dago heriotza.

Adibidez.

Nevadako desertuan leihorik gabeko gela itxi batean,

    milaka kilometrora dagoen familia baten patua

    erabakitzen du hogei urteko mutiko zintzo

    eta ametsez bete batek bere hatzaren

    mugimendu minimoarekin.

Mutiko horrek Coca-Cola bat edaten du,

    eta mutiko hori ez da inor.

Eta, halere, are gutxiago da oraindik mutiko horrek

    gidatutako dronaren itzala ikusi ere egin gabe

    lehertu den indibidualitaterik gabeko jende multzoa.

Zuzenketa: gorpukin multzoa.

“Zeinen erraz bilakatzen den

    bizidun bat hildako”. Yannis Ritsos.

Irudikatzen ditut beren etxea apaintzen zuten

    objektu guztiak kalean hedatuta,

    heriotzak mundura loratu balitu bezala,

    eta banaka jasotzen ditut orain

    poema hau gauzaz goraino betetzeraino.

Stalinek esan zuen kapitalistek salgai jartzen dutela

    baita beren burua urkatuko duen soka ere,

    eta egia da.

Kaleak bideo-bijilatuta daude horregatik

    segurtasun kamera oihanez

    eta gure milioika fotoez ere bai:

Europa osoa irudikatzen dut Europa osoa zelatatzen.

Bartzelonako turista guztien argazki-kamera guztien

    flash guztiak aldi berean piztuko balira

    sortuko litzatekeen argitasunarekin amesten du

    Mireia Calafellek bere poemetako batean.

Bere gezurrak ezkutatzeko itzalik gabe

    geratuko litzateke hiria.

Igartzen du bere ezereza mende honek eta saiatzen da

    haren aurka nolabaiteko neurriak hartzen.

Horregatik du halako obsesioa dena gordetzearekin,

    dena fotografiatzearekin, dena grabatzearekin,

    dena betikotu nahi duelako, gero, hartzailerik

    gabeko eternitate baterantz jaurtitzeko,

    ezerezak bere altzoan har dezan.

Suntsipenaren egunerako janzten du

    bere oparotasuna aro honek.

Mina anakronikoa bilakatu zela esan zuen

    Orlan artistak XX. mende amaieran.

Nik herren ikusten ditut oraindik pobreak kalean.

Agure bat lurrera erori zen aurrekoan:

    negar eta oihu egiten zuen.

Asmatu behar dut agian gauzei beste modu batera

    begiratzen, baina txikiegia da nire enpresa

    psikologia tailerrak antolatu ahal izateko,

    eta jarraitu beharra dut horregatik,

    eta jarraitzen dut.

Esate baterako, Angelica Liddell antzerkigileak dio

    inbentarioa dela horrorea deskribatzeko

    ezagutzen duen modu zintzo bakarra eta

    horrorez beteta dagoela XX. mendea.

Gustatzen zait ideia.

Nik Ikeako katalogoak jasotzen ditut

    eguberri guztietan postontzian,

    irakurtzen ditut patxadaz,

    eta susmoa izan ohi dut ez ote naizen ari

    XXI. mendeko demonio guztiak banan-banan

    beren benetako izenez egongelara konbokatzen:

Godmorgon, Tolken, Törnviken, Hemnes, Rättviken,

    Voxnan, Vitemölla, Lillangen, Istad…

Formarik gabeko horrore zerrenda bat irudikatzen dut

    altzari leun horietako bakoitzaren

    itzaleko alde ezkutuan.

Jon Gerediagak aipatu zidan esaten dudan honek guztiak

    baduela garraztasun puntu desatsegin bat,

    baina akaso halakoa dela gure mendea ere,

    eta seguruenik, gehitu zuen, gizakion mende guztiak.

Horregatik, niri ere, Idurre Eskisabeli bezala,

    lasaigarria suertatzen zait ozeanoaren

    hondo ilunenetako zefalopodo ia kanbrikoen

    migrazio bigunak irudikatzea.

Tarteka nik ere sentitzen dut

    berandu heldu naizela neure mendera.

No ideas but in things.

Gauzez bakarrik fio naizelako izango da.

No ideas but in things.

Behin eta berriz nator

    William Carlos Williams poetaren hitzetara:

    ideiarik ez, ez bada gauzetan.

Erandion nago, ni ere Coca-Cola bat

    edaten ari naiz, eta 2017. urtea da,

itxitako fabrikak begiratzen ditut leihotik,

    eta ibaiertzean geldi jarraitzen duten

    garabiak ere bai,

eta horregatik esaten dut hemen jada

    amaitua dela gauzen erreinua.

Gauzek utzitako oihartzunen artean nabil

    haztamuka ez dakit oso ongi zeren bila.

Beñat Sarasolak bere poemetako batean dio

    jadanik ez duela ikusten kerik tximinietan,

    edo ez dela gai egungo tximinietatik

    ateratzen den kea ikusteko,

    eta ni ere ez naiz gai.

No ideas but in things.

Gauzez inguratuta bizi naiz ni neu ere,

    gauzak eta gauzak, eta zer gauzaz?,

    fosilen gainean bezala gabiltza gauzen gainean,

    ematen du geure buruentzako diseinuzko

    sarkofago bat eraiki nahian gabiltzala

    hainbeste gauzarekin,

eta orain gogoratzen dut hortzak nola joaten ziren

    pixkanaka-pixkanaka desegiten

    eta azkenean erabat desagertzen

    Coca-Colaz betetako edalontzietan.

Sentitzen dut desagerpen zehatz

    hari buruz ari naizela orain ere.

Hortz horrek iragarri zidan XXI. mendea

    gure haurtzaroko sukaldea gobernatzen

    zuen formikazko mahai gainetik.

Ez nintzen ikusteko gai izan orduan,

    eta orain ere apenas naizen kapaza.

Horregatik begiratzen diet gauzei

    haietaz mozkortzeraino.

Gauzen artean bizi naiz ni ere,

    eta kasik pentsaezina behar luke horrek,

    bizitzak esan nahi dut, hainbeste gauzaren artean,

    eta akaso bada pentsaezina, baina, halere,

    ezin naiz gauzen kontra egon.

Ez naiz Coca-Colaren ideiaz fio,

    ni Coca-Colaz fio naiz soilik,

Coca-Cola enpresak azpikontratatutako

    markarik gabeko benetako fabrika bateko

    benetako langileen benetako eskuak

    benetan okertuz benetan findutako lataren

    benetako leuntasunaz bakarrik fio naiz,

une honetan gai naiz leuntasun horretan

    mende honek sortuko dituen munstro guztien

    sabelalde otzana laztantzeko.

Maiz sentitzen dut nire poemetan ez dakidala

    ukitzen dudanaz harago joaten,

baina ez al zituen ba gure amonak ere Arrasateko

    Cerrajeran giltzarrapoak kontabilizatzen,

    giltzarrapoak eta giltzarrapoak, eta giltzarrapo

    gehiago bata bestearen gainean pilatzen,

    bere aita fusilatudun frankismo beteko

    etxeko harriduran, hainbeste eta hainbeste

    giltzarrapo, sinetsi ezinik nork izan zitzakeen

    etxean hainbeste gauza gordetzeko,

bada harridura horrekin berarekin mintzo naiz

    ni orain inguratzen nauen guztiaz.

Ez naiz fio Coca-Colaren ideiaz.

Tontoa naizela esango dute akaso,

    baina esan beharra dut:

    Coca-Cola bat Coca-Cola bat da,

eta proklama bat da esaldia orain nire ezpainetan,

    eta errepikatuko dut behar bestetan

    munduko egiarik handiena bihurtuko den arte.

Ez light. Ez Zero. Ez sugar free. Ez ezer.

    Coca-Cola lata soil bat.

Hortzak desegiten ditu haren xuxurla gaseosoak,

    mende honek bere burua partikulatan

    desegiten duen bezala,

eta orain edaten dut

    mundu honen tristezia guztiarekin batera.

 

Coca-Cola zaporea dauka Coca-Colak

    eta zapore horretan desegiten dut mundua.

Badakit Coca-Cola honek beste edozein lekutako

    Coca-Cola guztien zapore bera duela,

    eta munduko Coca-Cola guztiez ari naizela

    nire Coca-Cola honetaz ari naizenean.

Baina nik hemen eta orain edaten dut:

    2017a da eta Erandion nago.

Errepikatu beharra diot datu hori neure buruari,

    mende honen labirintoan ez galtzeko,

    eta errepikatzen dut:

2017a da eta Erandion nago.

Asteburuan izan den manifestazioaren afixak

    ikusten ditut kaleko txoko guztietan oraindik.

Mobilizazioan 78.000 pertsona batu direla

    dio egunkariak, eta ikusten ditut argazkietako

    jende masa erraldoi horretan diluiturik guztiak.

XX. mendearen ikurtzat aipatzen ditu jende masa

    desenfokatu horiek Asier Mendizabal artistak.

Baina berriz diot zein da XXI. mendearen ikurra?

Zoom in. Zoom in. Zoom in. Zoom in.

Manifestazioko jende masa elkarren arteko loturarik

    ez duten indibiduo segida etengabe batean

    desegiteko modua eskaintzen dit

    azken belaunaldiko teknologiak,

    eta ez dut aukera galtzen.

Begi niniak ikusteraino etxekotu dugu sumina.

Agian ez nuke jarraitu behar gauzak nahasten, baina

    jarraitu behar dudala xuxurlatzen dit zerbaitek

    oraindik ere, eta jarraitzen dut.

Sinetsita nago, diseinuak irentsitako sasoi honetan,

    txatalka eta alanbrez lotutako mendiko

    behin-behineko korten logika konstruktibo

    hauskorra jarraitzea dela kontatu nahi dudana

    kontatu ahal izateko daukadan

    babesleku posible bakarra.

Adibidez.

XX. mendeko poeta zela esaten zuen

    Sarajevoren setioa kantatu zuen Izet Sarajlic poetak,

    eta, horren ondorioz, XXI. mendera iritsi zenean ere,

    gehiketa modura datatuta bidaltzen zizkien

    eskutitzak lagunei:

1999+1, 1999+2, 1999+3…

Nik ere errepikatu beharra dut, eta errepikatzen dut:

    2017a da eta Erandion nago.

Behin blues abeslari bat ikusi nuen kantuan,

    zaharra zen eta oso famatua eta gaixo zegoen,

    eta bera zen halere musikari izarra,

bera gabe hasi zuen kontzertua taldeak,

    eta berehala etortzekoa zela 

    esaten zuten musikariek,

    berehala dator,

    behin eta berriz, berehala dator,

    baina bera ez zen etortzen,

    eta bukaerako bi kantetarako soilik

    igo zen agertokira, herrenka, zimurturik,

    eta baita txalo artean ere.

Maiz egiten zuen eztul, eta oraindik ikusten dut

    nola apartatzen zen mikrofonotik

    eztul egin behar zuen aldiro,

    eta nik orain sentitzen dut bere eztul hori

    jaso eta mikrofonoari jaurtitzen diodala

    bueltan mendeku ariketa difuso batean.

Izan ere, gertatu ere egin ez den mende oso bat

    deskribatu nahi dut txakurrentzako

    eta umeentzako mintzaira honekin.

Eztul egiten dut nik ere horregatik, eta zaunka,

    eta ulu, eta guztia besarkatzen duten

    uhin ikusezinen sarean desegiten

    igartzen dut neure burua.

Bizilagunen mugimenduak ere igartzen ditut,

    eta isilik agurtzen ditut banan-banan:

    Heavya, Oinarina, Muskulatua eta Txinatarra.

Ulertezin zaien hizkuntza batean mintzo naiz

    haiei buruz beren etxe atarietatik metro gutxira.

Gauzak konpartitzen ditugu.

Ur karbonatua, azukrea, E150d kolorantea,

    E338 azidulantea eta aromak. Kafeina.

Hori dute gauzek: iraun egiten dute.

Milurtekoen hizkuntzan mintzo da gure zaborra.

Orain nik ez dut zerbait eternoa ukitu nahi,

    ordea, hiltzen den zerbait ukitu nahi dut,

    ukitzen dut, ukitzen naiz, Diego.

Aurrean dudan lata batean jartzen du Lucia,

eta aurrean dudan beste latan jartzen du Diego.

Zuek ere ez zarete inor,

baina badakit nazioarteko publizista talde handi batek

    herrialdez herrialdekako izenik ohikoenen

    zerrenda oinarri hartuta egindako kalkulu

    matematiko zainduen emaitza ere bazaretela,

    eta horregatik errespetatzen zaituztet.

Esan dut, oihartzun gudaroste batekin ari naiz borrokan.

Baina nik orain diot nire lagunak zaretela,

    eta horregatik nire lagunak zarete,

    zinez, Diego, Lucia.

Ze esan zuten masen mendea amaitu zela,

    eta manifestazioko argazkiak ikusten ditut.

Esan zuten gizonen sasoia amaitu zela,

    eta gizonez beteta jarraitzen du denak.

Esan zuten historia amaitu zela,

    eta historia ikusten dut setati, kripto-finantzen

    zenbakizko ur jauzi horien arteko

    zirrikituetako bakoitzetik irristan.

Eta horregatik esan behar dut, niri dagokidanez,

    amaitu direla amaierak,

baina XX. mendearen genetikaren arrastoekin

    jaio da XXI. mendea, eta ezin dut neure burua

    erabat libratu inguratzen nauten milaka pantailek

    elikatzen dizkidaten bisio post-apokaliptikoez.

Lekukorik gabe mara-mara doaz elurrez estaltzen

    jadanik inork zeharkatzen ez dituen

    irudimen kolektiboko autobide erdi suntsituak.

Diego eta Lucia, zuek zarete

    nire mendeko Gilen eta Anton.

Ahoskatzen ditut zuen izenak orain,

    eta igartzen dut geure baitan ezkutatzen den

    ezerez horren laztanak nola betetzen didan ahoa.

Diego, Lucia, Diego, Lucia, Lucia, Diego, Lucia...

Herrialde ekoizleren bateko

    benetako langileren batek benetako eskuak

    benetan okertuz hartzailerik gabeko

    eternitaterako txertatu ditu zuen izenak

    lataren leuntasunean, eta prozesu horren

    uneren batean interzeptatu zaituztet nik.

Hitzek badakite hilko garela, susmatzen zuen

    Oteizak hori, baina akaso gauzak

    oraindik ez dira enteratu.

Edo kontrara izango da agian:

    beharbada, benetan, zuek zaretelako

    ni interzeptatu nauzuenak.

No ideas, but in things.

William Carlos Williamsen hitzak dira,

    eta nik eztul egiten dut, eta zaunka, eta ulu.

Aita izango naizela jakin berri dut,

eta bata bestearen gainean pilatzen

    imajinatzen ditut partikula geldoak

    nire maitearen umetoki haragitsuan,

    existentziarantz itsu-itsuan igerian doan

    aingira digital eder bat osatuz,

ikus dezaket haren itzala mugitzen

    ospitaleko pantailen argilunen artean, eta

    hunkitu egiten naute koderik gabeko bere dantzek.

Ez dakit ezer iragartzen didaten, baina badakit

    instintu hutsez egiten dutela aurrera mende honen

    desagerpenerako korronte orokorraren kontra,

    eta bat-batean iruditzen zait bere suntsipena

    ugaritasunez mozorrotzen kontzentraturik dagoen

    mende honetako ospakizun nagusiaren erdian nagoela.

Jaiotza bat.

Gorputz txiki ahul odoldu bat

    leku zehatz honetara oinazez eta esperantzaz sortzen.

“Zure ez den min batera esnatzen zara”. Sylvia Plath.

Izututa nago, Diego, Lucia.

Izututa nago, baina topa egiten dut halere,

    neure maitearen umetokiko partikula

    eta zelula itsaso nahasi horretan ikusten dudalako

    gure mendeko inmentsitatearen fantasma,

    eta unibertsoa zeharkatu duen astronautaren

    itxaropen inozo eta garaiz kanpoko berberaz

    agurtzen dudalako eskuaz.

Hemen gaudela adierazi nahi nioke jestu horrekin,

    zainduko dugula denon artean, ez estutzeko,

    eta badirela aski gauza eder,

    guztiak jadanik izena jarrita dutenak,

    elkarrekin izenda ditzakegunak, halere.

Baina oraindik ez dakigu nola deituko dugun ere,

    baldin eta inoiz jaiotzera heltzen bada,

    eta, bat-batean, jaioko dela jakiteak

    bezainbeste beldurtzen nau pentsatzeak

    akaso ez dela jaiotzera ere helduko.

Eta orain topa egiten dut  beldur horiengatik,

    jarraitu behar dudala sentitzen dudalako,

    eta jarraitzen dudalako.

Apenas heltzen naizen ulertzera

    inguruan gertatzen den ezer,

    baina saiatzen naiz mende honen nondik norakoak

    irakurtzen ekografiaren ilunpe zopa horretan,

eta badakit gu guztiok hil egingo garela,

    eta zuek iraun egingo duzuela,

    atzera sekula begiratu beharrik gabe

    infiniturako prestatu zaituztetelako,

    eta inoiz ez zaretelako izan etorkizuna

    xuxurlatzen duten fantasma izen batzuk salbu,

eta halere, Diego, Lucia, egia da, maite zaituztet.