Manuel Bandeiraren heriotza

Gaur bakarrik, bere poesiari buruzko ikastaro batean eskola asko

eman eta gero, bere poemak gainbegiratzean,

izan dut, bat-batean, bere heriotzaren kontzientzia,

orain dela urtebete baino gehiago, urrun, ozta-ozta albiste.

Ez da ohartzearen gauza balizko hori: harridura jakina

(eta inoiz errepikatuko ez denaren frustrazioa)

hura eta haren gizatasuna berriro ez ikusteagatik,

haren haur berekoiaren adeitasun sendoa,

haren gorreria, egiaz ez baitzuen inor entzuten

salbu eta bizitza edo heriotza. Azken batean

badira miretsi eta inoiz ezagutu ez dudan ehunka poeta

eta ez nago oso seguru ere mereziko lukeen

haiek guztiak ezagutzea: jasangarriak izango ziren,

gizatasunez jasangarriak, Dante edo Camões?

Ez: huts handiago bat aurkitu dut

bat-batean. Hil zen. Ez du ezer gehiago esango,

ez du ezer sentituko guri jakinarazteko. Poetak

jende guztia bezala hiltzen dira. Poesia

gelditzen da, eta geroago hilko da, dena

hiltzen den bezala. Baina gurekin dagoen bat

hiltzea, zaharra izan arren, eta idatziko duen hori

ez izatea gehiago ere, oraindik idazten badu: isiltzea

— eta albistegietan jakitea isildu dela —

heriotza da, lazgarria, ergela, zakarra.

Berak bedeinkatu zituen mirari guztien amaiera.

Laztura, geratzen den horretan aurkitzean,

zenbat hil zaigun geratu den horren egilea.

1969/11/22