Schuberten abestiak, Wilhelm Müllerren testuekin

Sentimentalismo hutsalerako poemak ziren,

duinak izateko inolako kategoriarik gabeak.

Kritikak horrela dio. Eta, orduan, Schuberten gustu txarrak

edo bere jenioak abestiok

egin zituen haiekin,

samurrez, xarmaz eta samin sakonez beteak,

bizitzaren analisi den oro urratzen dutenak,

iristeko hara non analizatua larrimin sorta bat den

analisi posible, beharrezkorik gabe. Erraztasun

ia ergelaz ahotsa hitzen gainean doa

jarioan, hitzetan eta hitzetatik, hitzez haratago,

pianoak distirarik eta apaingarririk gabe doinua

soilik lagundu edo prestatzen duen bitartean.

Nola da posible? Nola izan zen posible? Musikak eman zien

poemei poemek ez zutena? Edo poemek

bazuten batzuetan poesiak izan ahal duena poesia

zehazki izan gabe: poesiaren falta,

musikak ondu eta sortzeko gai dena?

Askotan musika handia egin da poesia txarrarekin,

eta gutxitan poesia bikainarekin!

Baina kasu batzuetan, egiatan, poesiak dioenak

edo modu hutsal eta zatarrean dioenak

ez du axolarik, ahotserako aitzakia baino ez delako

(idatzi zenean izan zen bezala) — eta orduan mirari hau

gertatzen da: musikak dioela

hitzek ozta-ozta adierazi edo ezkutatzen zutena.

1974/4/20