Aurkibidea
Oda inoren konturako surrealismoari
Camőes-ek bere garaikideei hitz egiten die
Gutuna ene seme-alabei Goyaren fusilamenduei buruz
Wanda Landowskak Domenico Scarlattiren sonatak jotzen ditu
Schuberten abestiak, Wilhelm Müllerren testuekin
Sophia de Mello Breyner Andresen-i Pedra filosofal liburuko ale bat bidaltzean
Omenaldia Tomás António Gonzagari
Chartres edo bakeak egiten Europarekin
[hilobiak dauden tokitik igarotzean]
Hizkuntzalaritzaren hastapenak
Ekumenismo lusitaniarra edo herritartasun bikoitza
Militarrez betetako kafetegia Luandan
Monasterio-bizitzaren laudorioa
[adituen eta poeten artean dagoen desberdintasuna]
Aurkibidea
Oda inoren konturako surrealismoari
Camőes-ek bere garaikideei hitz egiten die
Gutuna ene seme-alabei Goyaren fusilamenduei buruz
Wanda Landowskak Domenico Scarlattiren sonatak jotzen ditu
Schuberten abestiak, Wilhelm Müllerren testuekin
Sophia de Mello Breyner Andresen-i Pedra filosofal liburuko ale bat bidaltzean
Omenaldia Tomás António Gonzagari
Chartres edo bakeak egiten Europarekin
[hilobiak dauden tokitik igarotzean]
Hizkuntzalaritzaren hastapenak
Ekumenismo lusitaniarra edo herritartasun bikoitza
Militarrez betetako kafetegia Luandan
Monasterio-bizitzaren laudorioa
[adituen eta poeten artean dagoen desberdintasuna]
Dom Fuas hil da, nire katua zazpi urtez,
harro, erregezko, hotsandiko, ia hurbilezin,
angora erraldoiaren dotorezia destainarian
hauskara eta zuria, ile oparokoa,
eta isatsa elezaharretako kasketaren luma bezalakoa.
Hala ere, bere orduetan, eta etxetik
agertzen zenean jateko batez ere
edo gu etorkor bisitatzeko,
Guermantesko dukesaren antzera Swann hartzean,
bazituen une xamurrak dena besarkadak,
baina bertan behera uzten zituen azkar itzultzeko
bere ibilera inperialetara, bere duke begiradetara.
Ez zuen inoiz beste katu bizitzarik onartu
etxe honetan, berea ez bazen. Guztiek
alde batera egiten zuten bera pasa zedin
edo jan zezan, guztiak geldi
urrutitik begira bere maiestateari,
ez baitzen inoiz miauka ibili ezer eskatzeko.
Gaixorik zebilen, arazoak arazoen gainean,
gorputzean eta ile oparoan
zein buruaren itxuran nabari zitzaion
zenbat umiliazio ezartzen zion oinazeak
hain harrotasun handiari.
Azkenik, era amerikarrean
albaitariaren ospitalean sartu zen. Eta han,
telefono dei batez, bakar-bakarrik, bakarti
edozein gizaki bezala hemen, hil zela jakin genuen.
Desberdintasun bakarra, eta hobe da horrela,
hiltzen den animalia izatearen izu giro horretan,
bera gehiagorik ez ikustea izan zen. Zeren edo hiltzen baikara
lehen hiltzen zen moduan jendaurrean,
etxeko guziak, edo gorte osoa inguruan, edo
hobe da inoren aurpegian ez ikustea
— bereziki bizirik hain harroa zen katuaren aurpegian —
bakarrik hiltzeak, mundu osoak lagunduta bada ere,
beti uzten duen seinalea ez ezik,
beste bakardade teknokrata eta higieniko hori ere,
idazkari artatsu baten ahots atsegin eta
profesional bilakaturik ezabatzen gaituena.
Dom Fuas, hil zara. Ez dut esango
lurra arin izan dakizula, zeren egia biribila baita
existitzearen gorozkiak bertan
hain ondo estaltzeko,
katu ongi hezia eta zintzoa berez,
trebetasun handiz zulatzen zenuen lurrean
betiko lo egitearen abantaila ere ez duzula izango.
Azken urteotan hainbeste heriotza nire inguruan,
zureak ere axola du. Beste inork ez
du zure izena izango, zu baino lehenago
beste katu asko ere Dom Fuas izan ziren bezala.
1977/12/18