Hadrianoren villa

Bat-batean, landetxe eta errepidearen

eta mendi sasitsu eta Tivoliren artean, oasi

ikusezin erraldoia.

                          Zuhaitz sakabanatuen artean

igarotzen den eguzkitara, larre berdeak eta

hormak, termak, anfiteatroak, aintzirak,

Kanopus-aren bake bare eta luzea,

eta han beltxargak bogan arestian bezala.

Palazioa, inperioa miniaturan,

eta batez ere bakardade jendeztatua:

zaintzaileak, idazkariak, zerbitzariak

eta gladiadoreak, eta itzal guztiz indartsu bat,

arin eta malgua aldi berean,

bekokian barraskiloak jolasean.

Hondakinetako isiltasun honetan, hotz jaisten dira itzalak.

Baina Enperadorea bizirik dago betiko,

eta botere lasai baten amets berealdikoa,

non esklaboak ere libre izango liratekeen

eta arimak gorputz baino ez, gauza bakarraren beldur:

bizitzan eder eta gazte izatea ez salbatzea.

(1969 maiatza)