Urriko euliak

 

Euriarekin, hondartza zarakartzen da, uda guztiak

baino luzeago. Ikasten duzu hutsik begiratzen,

ezkutuan dagoela dirudien, eta ezpainek azalaren

gatz lotsabakoa aurkitzean distira egiten duen eguzkirik gabe.

Zaila da goizak esnatzea, eta arratsaldeak ibiltzen dira

orban erigarriko urre batetik, pisu eta itsu,

putzua putzuaren atzetik.

     (Drainatze txarreko bihotza.

Urtzen ez den irudia.)

Bizirik bakarrik haiek, eguerdian

jasotzen den suharraren koagulu beltzak, oraindik

zaharkitu ez ikustearen bozkarioz, oroitzapenak.

Luzea da hondartza, ibiltzen zara, arratsaldeak ez du aski

pazientzia merezi. Begiratuko duzu sartu gabe,

hilabete luzez, esfortzuagatik apartsu inarrosten den

itsasoa, ezpara batek bakean uzten ez duen mando baten

azala bezala.

     (Eta emakume batek ezkutatzen badu

zure bularrean aurpegia, ez dezazun ikus

nola iraulkatzen duen askatu duzun korronte ilunak,

gero, esku arina masailean,

barkatzen badiozu beldurra, eskertzen badiozu,

zurekin batera, eramaten utzi izana

elkarri lotzeari aspalditik zenioten

beldurra ezagutzen ez den zurrunbiloraino

—berriz esango duzu bizitza? Ez ote da hobe

negua erortzea?)

     Eta oraindik, gaueko trenek

txistu egiten dute pasaeran, asmoz krudel. Eta irribarre

egiten diote gizonari, betirako, jakin nahiko lukeenari,

betirako zoriontsu, bizitza dena izan dela,

ez dela izango besterik ezer.