Aurkibidea
Aurkibidea
Urriko euliak
Euriarekin, hondartza zarakartzen da, uda guztiak
baino luzeago. Ikasten duzu hutsik begiratzen,
ezkutuan dagoela dirudien, eta ezpainek azalaren
gatz lotsabakoa aurkitzean distira egiten duen eguzkirik gabe.
Zaila da goizak esnatzea, eta arratsaldeak ibiltzen dira
orban erigarriko urre batetik, pisu eta itsu,
putzua putzuaren atzetik.
(Drainatze txarreko bihotza.
Urtzen ez den irudia.)
Bizirik bakarrik haiek, eguerdian
jasotzen den suharraren koagulu beltzak, oraindik
zaharkitu ez ikustearen bozkarioz, oroitzapenak.
Luzea da hondartza, ibiltzen zara, arratsaldeak ez du aski
pazientzia merezi. Begiratuko duzu sartu gabe,
hilabete luzez, esfortzuagatik apartsu inarrosten den
itsasoa, ezpara batek bakean uzten ez duen mando baten
azala bezala.
(Eta emakume batek ezkutatzen badu
zure bularrean aurpegia, ez dezazun ikus
nola iraulkatzen duen askatu duzun korronte ilunak,
gero, esku arina masailean,
barkatzen badiozu beldurra, eskertzen badiozu,
zurekin batera, eramaten utzi izana
elkarri lotzeari aspalditik zenioten
beldurra ezagutzen ez den zurrunbiloraino
—berriz esango duzu bizitza? Ez ote da hobe
negua erortzea?)
Eta oraindik, gaueko trenek
txistu egiten dute pasaeran, asmoz krudel. Eta irribarre
egiten diote gizonari, betirako, jakin nahiko lukeenari,
betirako zoriontsu, bizitza dena izan dela,
ez dela izango besterik ezer.
Les mosques d’octubre
Ploguda, la platja s’encostra, més llarga / que tots els estius. Aprens a mirar-te-la buida / de sols que es fingeixen ocults, i radien / quan un llavi retroba la sal insolent d’una pell. / Costa de desvetllar matins, i les tardes caminen / per un or a clapes malsanes, que pesa i s’encega, / toll darrera toll. // (Un cor de mal drenatge. / La imatge que no es fon.) // Vius només ells, negres / coàguls del fervor que es recull a migdia, exultants / de no veure’s encara caducs, els records. / És llarga la platja, camines, la tarda no et guanya / prou paciència. Miraràs sense entrar-hi, / molts mesos, la mar que es convulsa escumosa / d’esforç, com la pell d’una mula que el tàvec / no deixa en repòs. // (I si una dona amaga / la cara sota el teu pit, perquè no vegis / com la rebolca el fosc corrent que has desfermat, / si després, la mà lleu damunt una galta, / li perdones la seva por, li agraeixes / que, junt amb tu, s’hagi deixat endur / fins al remolí on la por que us portava / de lluny a lligar-vos, no es reconeix / -tornaràs a dir-ne vida? No val més / que caigui un hivern?) // I encara, els trens de nit / com xiulen al pas, cruels de projectes. I torcen / un somriure a l’home que, per sempre, voldria / saber, per sempre feliç, que la vida ha estat tota, / que res no serà.