Zorriak

Joan egin zen. Ezagutzen ez gaituen jendearekin bizi da

eta gutaz mintzo zaie. Maiz, itzultzen da

eta atzematen ditu lotsarazten gaituzten jarrerok:

ur basoa betetzen, galdu dugu arreta,

turrustan doa txorrota eta izozten dizkigu hatzak,

eta bere begiek igarri dute, ez gara dagoeneko

etxetzar honetako hotz handiarekiko sentibera.

Egun batzuk igaroko ditu, eta aurpegiak

zaizkigu zurbildu eta hustuko,

goiz grisa urratzen denean, trenen arteko

talkaren ondoren, hartxintxarrezko ezponda batean

odolusten den zaurituarena bezain. Berandu etorriko da

bazkaltzera eta afaltzera. Ilea nahas,

sotoak, teilatuak miatu dituela azalduko du.

Gureak baino bizitza sorragoak daudela,

gure bizilagun. Eraikin guztia

ustekabeko eskailerak dituzten begietako sitsak

hilduratzen duela. Harekin igoko gara,

eta lurrean erditzen den ganbara batean

makurtu beharko gara. Usnatu egingo dugu.

Hortz gaizki lerrokatuen erruz lertzo kolorea duten

jakiak dastatuko ditugu. “Ez duzue esango

zuen pobreek asko sufritzen ez dutenik”.

Azken arratsean (biharamunean badoa)

garaiz iristen da, begiak piztuta,

papur bati eusten dio mahai-zapian

eta erortzen uzten du. “Zorriak dira”. Atso baten

sabelpean sartu du eskua.

Ez dugu ezer esaten. Gure anaia da

eta da betikoa. Besotik heltzen diogu

eta sentitzen dugu nola egiten duen dar-dar plazerez.