ARDITUEN GEOMETRIA:
ATXIK DIGLOSIARI!

        Euskararen menderazioa teorizatua, adostua eta planifikatua daukate gure hainbat irakasle teknikari arduradun eragile kudeatzaile irizlari kargulant politikarik, hitzarmena ez baina itun berritua, hots, ebanjelio gaurkotua den agirian. Ez dakigu eta ez dugu inoiz jakinen gogoeta irekian zer esan, irakurri eta eztabaidatu zuten, hain guti «ondorengo txostena» nola idatzi zen, nork edo nortzuek, idatzi ondoren berriro zutenetz adostu, ezetz esanen genuke.

        Dakigun bakarra da euskaldunok inozotzat hartzen gaituztela eta, maluruski, arrazoia eduki dezakete.

        «Denok», gurearen ezer inork zalantzan ipini barik.

        «Ez da inon ezagutzen [gurearen zuzena ikusten ez duen] itsumenik», eta inor balego, burutik egina egonen litzateke, gauzak zabaltasunez ikusten ez dakien hiperreuskaldunultra amorraturen bat.

        Asimetria baterantz goaz, hots, ez goaz inora, leku berean geratuko gara (onenean), asimetriaren iduri murriztua geu izanen garelako.

        Hori ongi dakite gure hizkuntza politikaren oinarriak ezarri dituzten irakasle teknikari arduradun eragile kudeatzaile irizlari kargulant politikariek, gidoiarteko kategorikoak du salatzen: guk dioguna ukatzea itsumena izanen litzateke.

        Ez goaz ematera eta aberastera, alor bakoitzak eman diezagukeena hartzera baino «asmoz eta jakitez», alegia, jakinduriarik zuhurrenarekin, erran nahi baita asmo handirik gabe.

        Hizkuntza bat bestearen zerbitzuan jartzeko tresneria dugu elebitasun ofiziala, urteetan nazionalistek zuzenduriko hizkuntza politikak sortua. Eta teorizatua, adostua eta planifikatua dago erretorikak ematen duen moralkeria motzaren argudioak makila: «helburua posible izango bada», «denok», «gure baitan dakiguna», «ez da inon ezagutzen», «hori ukatzerainoko itsumenik», «garbi adierazi dezagun», «aurreak erakusten digu atzea nola dantzatu», «aski modu garbian», «inondik inora ere ez...».

        Argudiorik ezean, onak dira baieztapen kategorikoak.

        Gonbitolarria ematen du bai: gaztelaniatik barrena heldu zaigun ingelesezko sustainable alegeraki itzulita, «diglosia atxikigarria» kontzeptua ekartzeko da aitziko iritziaren mespretxuz eta menostekoz osatu jardun ofizialaren tortika hori guztia. Jasangarria edo pairagarria edo eramangarria edo luzagarria edo iraungarria izan behar lukeena, atxikigarria bihurtu digute, euskaldunok «atxikimendua» zor diogu —ebanjelikoa da— erdaldunek nozitzeko modukoa irizten diotenari: ituna bera da asimetrikoa, adibide egoki bat ukan dezagun.

        Estiloak dager ustela.

        Eta kiratsa euskalgintza ardituaren isiltasunak, zeren, Moreno Cabrera irakasleak Madrildik oroitarazten digunez...

        Eta gure hizkuntzaren maila eman behar dugu orain euskaldunok: euskara prest dago, ez da engoitik aurre-indoeuroparra edo besteak ez bezalakoa, modernoa eta mendebaldekoa da, araberako estatusa eskatzen du, hots, autodeterminazio linguistikoa bere ondorio guztiekin.