Azkenean, gizona ohearen gainean etzaten da, eta milagro batez lokartzen baldin bada, amets itsusiak ditu. Euskera bere ama dela, eta besartean duelarik, hil egiten zaiola. Bere anaiak deitzen ditu bere laguntzan, eta ez datoz. (Bateon batek entzuten badu, barre-algara zipriztin batekin erantzuten dio). Eta orduan olerkaria lurretik zutitzen da, eta penaz eta ezinbestean kantatzen ditu bertso batzuk, gero, hurrengo biharamunean, ogiaren eta egiaren alde burrukatzen duen bitartean, taigabe kolpeatzen dutenak bere kopetan. Lehenengo biak euskeraz, mundu guztiari adierazitzeko ama hiltzen zaiola; baina inork ez dio aditzen, inork ez baitaki euskeraz, eta erderaz kantatu behar du; eta hau da, ene lagunak, azken euskaldunaren heriotzea, berekin euskeraren izen poetikoak dakarzkiena.

        Aquellos que juraron darte hacienda y vida

        después ocasionaron tu profunda herida

        La que ahora te tiene toda ensangrecida

        por donde a borbotones se te va la vida.

        Juraron darte vida y te dieron muerte:

        no llores, madre mía, solo yace inerte.

        El poeta maldito no puede quererte

        y sí aceptar tu misma desdichada suerte.

        Un aire gris se lleva estos cuatro puntos

        y suena como un triste toque de difuntos.

        En las alas del viento dejo mis asuntos.

        Quiero yacer contigo. Moriremos juntos.