Aita kartzelan,

        Segovian,

        Cuellarko gaztelu zaharraren

        itzal hotzaren

        itxaropen hertsian;

        bizi-alargun ama,

        hara ta hona

        laguntza eske behin eta berriz

        fusilamenduen dardara larriz.

        Ni

        ezbeharraren

        sareetan

        nintzen erori,

        ta maisuaren

        atzaparpetan

        «En pie, flecha de España,

        Falange victoriosa...»

        nuen ikasi,

        ta irabazleen

        haundikeriazko harrokeria eroan,

        galtzaileen

        isiltasunezko beldur itoan,

        ekinaren

        okerraren

        leloan

        («Tú no te llamas Mikel,

        tú te llamas Miguel!»

        «¡Oye, tú, aldeano,

        habla en cristiano!».

        Calvo Sotelo,

        Onésimo Redondo,

        José Antonio Primo de Rivera,

        Franco, Franco, Franco...

        ¡Arriba España!»)

        ez nintzena izaten

        irakatsi zidaten.