Ipurtargi beltza
Ipurtargi beltza
Josu Landa
irudiak: Joxemi Zumalabe
1983, poesia eta narrazioak
80 orrialde
84-300-9924-5
Josu Landa
1960, Altza
 
2002, nobela
Ipurtargi beltza
Josu Landa
irudiak: Joxemi Zumalabe
1983, poesia eta narrazioak
80 orrialde
84-300-9924-5
aurkibidea
 

 

—48—

 

Tabernaren argiak bion arpegiak esbozatzen zituen erditzalez.

        — Hi beti hire gin-kas horiekin, e? —bota zion Imanolek, bere basoari zurrutada bat ematen zion bitartean.

        — Alu hori, eta hi hire zuku naturistekin —itzuli zion Ebak.

        Barre egin zuten biok, eta begi-kolpe bana jaurtiki zioten elkarri. Ebaren eskuak Imanolena bilatu zuen, eta elkarrekin topo egin ondoren, arpegiak itxuraldatu ziren, serioaga eta desiratiago bilakatuz. Gertuagotuz joan ziren gorputzok eta ia itsatsirik zeudenean, bakoitzaren ezpainak bestearengana zuzendu ziren. Musu luze eta sakona izan zen. Ebak heze sentitu zuen alua, eta Imanolek zutik zakila. «Gori gori jarri nauk, zerri horrek» esan zion Ebak.

        Beste musu batez elkartu ziren, eta ezpainak urruntzean, esan zion Ebak:

        — Komunera niak, hemendik minutu batetara herorri etor hadi.

        Pentsatu bezala elkartu ziren komunean, eta aintzin-solasik gabe hasi ziren elkar musukatzen eta biziki estutzen. Gorputz biak dantza biolento batetan murgildu ziren, ahoa erdi zabalik, bakoitzak bastearen arpegia imajinatzen zuen bitartean.

        Larrugorritan zeuden ia, bakarrik alkandora soin gainean, eta Imanol komuneko katiluan eseriz, Eba gainean ipini zitzaion. Halare, segundu batzu pasata Imanolek ezin izan zuen agoantatu eta mamia eskapatu zitzaion. Eba segituan jabetu zen, eta arrabia piska bat azaldu zuen arpegian.

        — Barka, baina ezin ninan gehiago agoantatu... —hasi zitzaion Imanol.

        — Ba! Beti berdin gertatzen duk honelako kasuetan. Bakarrik utz nazak, mesedez —belarritik pasa zion eskua leunki une batez.

        Imanol atera zen komunetik, eta Ebak bukatu gabea burutzeari eutsi zion poliki eta presarik gabe. Jantzi eta komunetik irteterakoan, Imanol arkitu zuen ate ondoan. Bere erregua entzun zuen:

        — Goazeman kalera, beste taberna batetara. Ordainduta zegon dena.

        «Ongi duk» esan eta kaleratu ziren. Euria ari zuen ia indarrik gabe, eta Ebak besotik heldu zion fermuki Imanoli. Zigarro bana biztu eta elkarrekin abiatu ziren kalean barrena.