ASKO IZAN

arnasten dudan airea nola berritzen da:

etxe-usoena eta gabiraiena da

behiala aita zenak biriketan

iragazitako berbera da

eta hartu eta bota egiten dut ohartzeke

minutuko 12 bat bider

orduko 720 aldiz

eguneko

urteko hainbeste alditan

badakigu arnasa hartze hutsez

geure burua ari garela hiltzen

anoa txikitan...

nik ere inori osten diot bere arnasatik

sartu-atera nabil inoren bizitzan

nik hartutakoarekin

besteri kentzen diot

bizitzeko dagoen denboraren guztizko zakutik

hau ez da egun bat

hau koipe orbana da

antzerik gabeko denboraren mapan

hau ez da sukalde soila

zotin itoa baizik izarren lo-eroan

eta alditan gora dator ezina

batzuetan denontzat ez dago agindutako herririk

batzuetan iratzarri egiten dira txakurrak

oinetakoak eskuan sartu arren etxera:

ekina ezinez desegina

—edozein orri barreni data jartzea

ez da garaiko izateko bermea—

bakarrik egotea

zu zeu ere gabe geratze hori izango da

bost segundo bost minutu inor gabe

eta arrotza zaizun arnasaren mende

—frogatua dago

ezeren jabe ez dena ere desjabe daiteke—

mahai gainean mugitzen diren

animalia izuak ditut eskuak

gorputzak esan nahi ez didana asmatzera

jartzen naiz sarri:

haren apetak haren ajeak

neurekin daramat toki guztietara

baina oin batek ihes egin dit hozkailu azpira

arnasaren jitoan osasuntsu nago

neure sasoiaren seme izan beharrez ordea

batzuetan gizon zatikatua naizela uste dut

tesela galduekiko mosaiko eragabea:

eta arnasten dudan airea nola berritzen da