Suntsipena

 

Gaua dator eta ez nau liluratzen

kriseilu baten bila haztamuka ibiltzeak.

Egunak etsi egin duenez,

onartzen dut gaua.

 

Eta harekin dut onartzen

begitandurik gabeko izaki eta gauzen

bestelako ordena bat sortzea.

 

Maite genuen oroz gabetuak

zabalagoa da zerua. Bizitokiak

datoz hutsaditik.

Baten batekoa ote naiz?

 

Eta ez dut nire larrua bereizten

ilunpe sarkorretik.

Helburu unanime bat biltzen

eta pausatzen da airean. Zalantzan.

 

Eta gauak berarekin dakarren

espiritu oldarkor horrek

ez du jadanik itotzen. Horrela bakea,

birrindurik.

 

Mila urte iraunen ote du edo

oilarraren kolorean itzaliko ote da?

Arrosa hau behin betikoa da

txiroa bada ere.

 

Irudimena, sasizoroa

mespretxatzen haut. Eta hi, hitza.

Munduan, iragaite iraunkor,

isildu egiten gara.

Eta arimarik gabe, gorputza, leuna haiz.