Poesia kaiera
Poesia kaiera
Carlos Drummond de Andrade
itzulpena: Koldo Izagirre
2014, poesia
64 orrialde
978-84-92468-61-4
Carlos Drummond de Andrade
1902-1987
 
 

 

1938 eresia

 

Pozik gabe egiten duk lana mundu zaharkitu baterako,

non manerek eta eginek ez duten batere eredurik ematen.

Nekez dituk praktikatzen keinu unibertsalak,

hotz eta bero haiz, diru eskas, gose eta sexu premian.

 

Heroiek betetzen ditiztek herrestan hoan hiriko parkeak

eta bertutea, ukoa, odol hotza eta umatzea dute sustatzen.

Gauez, langarrik bada, brontzezko aterkiak zabaltzen ditiztek

edo liburutegi hitsetako aleetan dituk aterpetzen.

 

Daukan suntsitzeko ahalmenagatik maite duk gaua

eta badakik, lo, arazoek salbuesten hautela hiltzetik.

Baina Makina Handia hor dela frogatzen dik itzartze beldurgarriak,

eta ezin kodegabetuzko palmondoen aitzinean paratzen hau, ttipiño.

 

Hildakoen artean hoa eta haiekin solasten haiz

etorkizuneko gauzaz eta espirituaren aferaz.

Literaturak hondatu ditik hire amodio ordurik onenak.

Ereiteko denbora asko, askotxo galdu duk telefonoan.

 

Bihotz harro, presatua haiz heure porrota aitortu eta

zorion kolektiboa beste menderen batera gibeleratzeko.

Euria, gerra, langabezia eta bidegabeko partekatzea onartzen dituk

Manhattan uhartea ezin dualako, heuk bakarrik, zapartarazi.

 

Elegia 1938

Trabalhas sem alegria para un mundo caduco, / onde as formas e as ações não encerram nenhum exemplo. / raticas laboriosamente os gestos universais, / entes calor e frio, falta de dinheiro, fome e desejo sexual. // Heróis enchem os parques da cidade em que te arrastas, / e preconizam a virtude, a renúncia, o sangue-frio, a concepção. / À noite, se neblina, abrem guarda-chuvas de bronze / ou se recolhem aos volumes de sinistras bibliotecas. // Amas a noite pelo poder de aniquilamento que encerra / e sabes que, dormindo, os problemas te dispensam de morrer. / Mas o terrível despertar prova a existência da Grande Máquina / e te repõe, pequenino, em face de indecifráveis palmeiras. // Caminhas entre mortos e com eles conversas / sobre coisas do tempo futuro e negócios do espírito. / A literatura estragou tuas melhores horas de amor. / Ão telefone perdeste muito, muitíssimo tempo de semear. // Coração orgulhoso, tens pressa de confessar tua derrota / e adiar para outro século a felicidade coletiva. / Aceitas a chuva, a guerra, o desemprego e a injusta distribuição / Porque não podes, sozinho, dinamitar a ilha de Manhattan.